Spring electric
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
Μύκονος: Ζωή και τον Χειμώνα
Χειμωνιάτικο ηλιοβασίλεμα στο Παλιό Λιμάνι
Στα τέλη Φεβρουαρίου, με πρωτοβουλία του ΜΚΟ "ΘΕΛΗΣΗ" Μυκόνου οργανώθηκε ένα διήμερο προβληματισμού στο Γρυπάρειο, με αντικείμενο την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου του νησιού.
Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ, μολονότι το θέμα με απασχολεί ως φίλο του νησιού και έχω γράψει σχετικά.
Ο φίλος Λευτέρης Σικινιώτης, ωστόσο, του blog ΜΥΚΟΝΟΣ NGO , ιδρυτής και ψυχή της "ΘΕΛΗΣΗΣ", είχε την καλωσύνη να μου στείλει ηλεκτρονικά αντίγραφα των Πρακτικών, ενώ ο ίδιος στο blog του παρουσίασε τα συμπεράσματα των συζητήσεων.
Η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου είναι ζήτημα, που πάντα προβλημάτιζε τον κόσμο του Τουρισμού.
Σε επίπεδο Κεντρικής Διοίκησης, ΕΟΤ, Υπουργείου Τουρισμού, δεν διακρίνονται σπουδαία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, κι ας γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι στην χώρα μας ο Τομέας, που ίσως έχει μέλλον, είναι οι υπηρεσίες και, μάλιστα, οι τουριστικές υπηρεσίες, όπου διαθέτουμε ένα κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα.
Σ' ό,τι αφορά ειδικότερα την Μύκονο, δεν έχει μέχρι σήμερα υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια συγκροτημένη πρωτοβουλία από τον Δήμο Μυκονίων κι έχω την εντύπωση ότι πρώτη η "ΘΕΛΗΣΗ" έκανε επί τέλους κάτι χειροπιαστό, με το διήμερο αυτό φέτος.
Προσωπικά, βέβαια, το ζήτημα δεν με απασχολεί από την σκοπιά των επαγγελματιών του Τουρισμού, αλλά υπό την κοινωνική του πτυχή. Μικρά νησιά, μικροί τόποι, όπως είναι η Μύκονος, έχουν ανάγκη από κίνηση όλο τον χρόνο, για να στηρίξουν γενικότερες δραστηριότητες, να διατηρήσουν τους δεσμούς των ανθρώπων μεταξύ τους και με την γη τους, να κρατήσουν αδιάρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, να διατηρήσουν την ίδια την ζωή καθ' εαυτή σε 12μηνη βάση.
Έτσι θα μείνουν οι νέοι στον τόπο τους, έτσι θα ευνοηθεί η δημιουργικότητα και η καινοτομία, έτσι θα ανοίξουν προοπτικές νέες και, για να προσθέσουμε στην εξίσωση και την παράμετρο του μεταναστευτικού, έτσι θα παραμείνουν πλειονότητα στον τόπο τους οι Μυκονιάτες.
Η Μύκονος τον Χειμώνα ερημώνει. Όσοι την επισκεπτόμαστε θλιβόμαστε, βλέποντας τα σοκάκια έρημα και σιωπηλά, τρώγοντας συνήθως μονάχα με μετανάστες στα λιγοστά ψητοπωλεία, ψάχνοντας να βρούμε κάτι ενδιαφέρον να κάνουμε το βράδυ.
Οι επαγγελματίες του Τουρισμού έχουν επιλέξει ένα μοντέλο, το οποίο μου μοιάζει κοντόφθαλμο. Εφησυχασμένοι από την μέχρι σήμερα σταθερά υψηλή τουριστική κίνηση, εργάζονται με πράγματι απάνθρωπους ρυθμούς το Καλοκαίρι και τον Χειμώνα προτιμούν να κλείνουν το 90% των καταλυμάτων και των εστιατορίων ή των κέντρων διασκέδασης και να φεύγουν - στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο Μπαλί ή οπουδήποτε αλλού... Κι όταν τυχόν η κίνηση πέφτει, δείχνουν σε μεγάλο βαθμό πως προτιμούν να ανεβάζουν τις τιμές παρά να ανεβάζουν το επίπεδο των υπηρεσιών ή να καινοτομούν, για να προσελκύσουν νέα πελατεία.
Αντίστοιχα και οι τοπικές Κρατικές Αρχές υπνώττουν. Οι υποδομές του νησιού παραμένουν περίπου ίδιες, στα επίπεδα της δεκαετίας του '70 και του '80: οι χώροι στάθμευσης και οι ασυντήρητοι δρόμοι δεν μπορούν να σηκώσουν το σημερινό φορτίο κίνησης και αυτοκινήτων, τα λιμάνια, αν και δύο, δεν καλύπτουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες του ταξιδιώτη, που περιμένει το πλοίο εκτεθειμένος στα στοιχεία της Φύσης, χωρίς τουαλέτα, χωρίς εστιατόριο ή καφενείο, τα ταξί λιγοστά και δυσεύρετα, λεωφορειακή σύνδεση με το αεροδρόμιο ανύπαρκτη, χάος στις λεωφορειακές συνδέσεις, με τα λεωφορεία να αγκομαχούν για τις μανούβρες στην Φάμπρικα ή στον ΟΤΕ και να δημιουργούν κομφούζιο, η Άνω Μερά αποκομμένη συγκοινωνιακά. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος κι αυτό δείχνει πόσο πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν ακόμη, ώστε η Μύκονος να διατηρήσει την υπεροχή της στις δύσκολες εποχές, που προφανώς έρχονται, να αυξήσει την κίνησή της, να μείνει ζωντανή και τον Χειμώνα.
Πρωτίστως, λοιπόν, χρειάζεται προσέγγιση διαφορετική από την ευκολία του "Είμαστε η Μύκονος κι ο κόσμος θάρθει έτσι κι αλλιώς!", όπως χρειάζεται και συστράτευση ιδιωτών και Αρχών, ανταλλαγή νέων ιδεών, υποστήριξη καινοτομιών και δημιουργικών πρωτοβουλιών. Τόχω ξαναπεί πως, απ' όσο ξέρω και βιώνω το νησί, ό,τι καινούριο έρχεται κάθε χρόνο σε υπηρεσίες ή προϊόντα έρχεται από άτομα, ιδιώτες και επιχειρηματίες και, συνήθως, από τους ίδιους κάθε φορά - όχι από τις Αρχές... Κι αυτό σημαίνει έλλειψη πολιτικής και οράματος.
Υπάρχει, λοιπόν, το θαυμαστό Γρυπάρειο, που, φοβάμαι, υπολειτουργεί.
Υπάρχουν πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις και μουσικές εκδηλώσεις από τοπικούς Φορείς, που, όμως, κρατούν 2-3 βραδιές και συχνά όχι Σαββατοκύριακα ή άλλες μεγάλες αργίες, ώστε, με κατάλληλη προβολή, να προσελκύσουν κόσμο εκτός νησιού.
Υπάρχει και το "Γκρουπ του Γέλιου", που με άφησε άναυδο πρόσφατα με την οργάνωση και το αποτέλεσμα της συμμετοχής του στην φετινή Αποκριάτικη εκδήλωση.
Υπάρχει η τοπική παράδοση στην μουσική, στην μαγειρική, στην οινοποιία, στα πανηγύρια, που μπορούν να συγκροτήσουν πυρήνα εκδηλώσεων και να διασυνδεθούν με αντίστοιχες εκδηλώσεις άλλων κοντινών νησιών ως Φεστιβάλ και ημερίδες εορταστικές.
Υπάρχει η Scala Shop Gallery και η Βιβλιοθήκη του κ. Π. Κουσαθανά, που μέσα στην λειψυδρία και το σχεδόν τίποτε, ζωντανεύουν ξαφνικά το χειμωνιάτικο πολιτιστικό τοπίο με προβολές και διαλέξεις και βρίσκουν το κοινό τους, βρίσκουν άμεση και μεγάλη ανταπόκριση.
Υπάρχει, απ' όσο ξέρω, υποδομή συνεδριακού τουρισμού υψηλών απαιτήσεων, αλλά στους συνέδρους πρέπει να δίνεται και η δυνατότητα άλλων δραστηριοτήτων, για να έρθουν εκτός εποχής - όχι να μη έχουν πώς να κινηθούν, πού να φάνε ή πού να διασκεδάσουν.
Υπάρχει, πρώτ' απ' όλα, "ο καλός μας ο καιρός", ο οποίος γίνεται κακός αλλά σπάνια απαγορευτικός μονάχα 1-2 μήνες τον χρόνο πια.
Και υπάρχουν, ειδικά μετά το διήμερο της "ΘΕΛΗΣΗΣ" και προτάσεις και άνθρωποι να τις προβάλουν, να τις δουλέψουν, να καθοδηγήσουν.
Τι δεν υπάρχει τότε;
Δεν υπάρχουν οι σύγχρονες υποδομές, για τις οποίες μίλησα ήδη.
Δεν υπάρχουν ευφυώς προγραμματισμένα δρομολόγια πλοίων και αεροπλάνων και αποτελεσματική, ευνοϊκή, συγκοινωνιακή σύνδεση με τα κοντινά νησιά.
Δεν υπάρχει προσαρμογή στις νέες εποχές με φρεσκαρισμένη την εικόνα και την προβολή του νησιού. Η παλιά, που βασίζεται μονόπλευρα σε ένα ρηχό lifestyle και σ' ένα γενικό ξεσάλωμα, φοβάμαι ότι εξάντλησε την δυναμική της και ίσως να αρχίσει να κάνει και ζημιά στο κοντινό μέλλον.
Οι Μυκονιάτες και οι ξένοι αξίζουν μια Μύκονο σε μεγαλύτερη επαφή με τις ρίζες και την παράδοσή της.
Αξίζουν μια Μύκονο πιο καθαρή, πιο λειτουργική, με περισσότερες επιλογές εκτός clubbing, ώστε να είναι φιλόξενη και τον Χειμώνα, να κρατάει τους κατοίκους της, να την αγαπούν οι νέοι της και να μένουν εκεί, βρίσκοντας δουλειά, ενδιαφέροντα, ασχολίες μη συνδεδεμένες αποκλειστικά και άμεσα μόνο με τον Τουρισμό.
Αξίζουν μια Μύκονο χωρίς τα contaimers των σκουπιδιών στους Κάτω Μύλους, όπου συρρέουν απ' όλον τον κόσμο χιλιάδες άνθρωποι το Καλοκαίρι για το ηλιοβασίλεμα.
Αξίζουν μια Παραπορτιανή ανοιχτή, που να λειτουργείται και να φωταγωγείται, όπως πρέπει σ' ένα μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αντί να μένει θεοσκότεινη το βράδυ, λες και γίνεται αυτό επίτηδες, για να ευνοείται η γνωστή δραστηριότητα στα πέριξ και στις κόγχες της.
Αξίζουν μια Μύκονο, που νάχει ζωή και τον Χειμώνα!
Το Πρόγραμμα της Διημερίδας της "ΘΕΛΗΣΗΣ"
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Οι Σαμπουνιέρηδες της Μυκόνου
Mykonos2020 has done a great work in compiling my photos of old and new Mykonos sambouna players to a YouTube video.
Enjoy it and join us in honoring these superb and hard working traditional musicians!
The Extraordinary Beauty of Mykonos
MykonosFans was generous enough to make a compilation of my Mykonos photography work and turn it to a YouTube video.
I 'm honored and touched beyond words!
Thank you, MykonosFans!
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Graffiti στην Μύκονο: Ο ΓΙΑΝΞ στην Λάκκα
Η περιοχή της Λάκκας στην Χώρα της Μυκόνου είναι μια έκταση ανοιχτή, ένα κάποιο "ξέφωτο" στον πυκνοκατοικημένο ιστό της πόλης. Σχεδόν επίπεδη, με μιαν μόνον ελαφρά ανωφέρεια, που καταλήγει στο υπαίθριο και φιλόξενο ομώνυμο Θεατράκι.
Η γειτονιά, στους ξένους, τουλάχιστον, είναι μάλλον πιο πολύ γνωστή ως πιάτσα Ιταλικών εστιατορίων και αναγκαστικό πέρασμα για όσους θέλουν τον πιο σύντομο δρόμο από την Φάμπρικα προς την Ενόπλων Δυνάμεων και το Ματογιάνι.
Είναι, όμως, κι αρκετά άλλα πράγματα: εκεί είναι το Ταχυδρομείο - κι εκεί ήταν και το Αστυνομικό Τμήμα, μέχρι που μεταφέρθηκε στην περιοχή του αεροδρομίου. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως εκεί είναι το Δημοτικό Σχολείο, το Νηπιαγωγείο, ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ και μια Παιδική Χαρά, από τις ελάχιστες, που έχει το νησί. Αυτή η Παιδική Χαρά, μάλιστα, ήταν και το μόνο μέρος, που είχα να πάω τις μικρές τότε κόρες μου στην δεκαετία του '90... Άλλο τίποτε δεν υπήρχε. Μέχρι το 2001, μάλιστα, δεν είχε ακόμη πεζοδρομηθεί κι η Πλατεία της Άνω Μεράς, που έμελλε να γίνει μικρός παράδεισος για τα παιδιά και σωτηρία για τους γονείς τους.
Η συγκέντρωση αυτών των χώρων στην Λάκκα σε συνδυασμό με την άπλα της φυσικό είναι να προσελκύει τα παιδιά και την νεολαία.
Τον τελευταίο χρόνο, όμως, υπήρξε μια ευρείας κλίμακας παρέμβαση και η γειτονιά πήρε πολύ χρώμα. Από το ύψος του γηπέδου μέχρι και το Θεατράκι οι τοίχοι γέμισαν graffiti, όπως στις μεγάλες πόλεις. Ως δημιουργός, όλες τις ζωγραφιές και τα μηνύματα υπογράφει ο ΓΙΑΝΞ, για τον οποίο δεν έχω άλλα στοιχεία.
Βλέποντας τις τοιχογραφίες του, ωστόσο, διακρίνω μια λεπτότητα στην τεχνοτροπία, στην πινελιά και μιαν ευγένεια στα μηνύματα, που προσπαθεί να περάσει με λόγια και σχέδια και χρώματα.
΄Ολα τα "μηνύματά" του αποτυπώνουν βασικές ανησυχίες των γονιών και απευθύνονται σε μικρά παιδιά, που λόγω της Παιδικής Χαράς και του Νηπιαγωγείου αποτελούν την πλειονότητα των θαμώνων της Λάκκας.
Υπάρχουν, όμως, και μηνύματα, που αποτελούν γενικότερου ενδιαφέροντος αλήθειες της ζωής, που καλό είναι να διαβάζουμε και να θυμόμαστε κι οι μεγαλύτεροι, για να αντιμετωπίζουμε πιο ώριμα τις ανθρώπινες σχέσεις μας:
Κάποιους στοιχειώδεις κανόνες καλής και διακριτικής συμπεριφοράς στην παραλία, ας πούμε, οι μεγάλοι τους έχουν σίγουρα ανάγκη πιο πολύ κι απ' τα παιδιά!
Ανάμεσα στις τοιχογραφίες, θα βρει κανείς και αρχαιοελληνική θεματολογία, πιθανότατα εμπνεόμενη από τον προαιώνιο και ακατάλυτο δεσμό της Μυκόνου με την Δήλο:
Επίσης, όμως, και με την Αθήνα και τον κλασικό πολιτισμό:
Όπως συμβαίνει και στις μεγάλες πόλεις, έτσι είναι πιθανό και στην Μύκονο να μη συμφωνούν όλοι με την ιδέα του graffiti. Το graffiti, όμως, δεν παύει να είναι προϊόν του άμεσου περιβάλλοντός του και μια μορφή Τέχνης σύγχρονης, που προέκυψε από την ανάγκη της εγκλωβισμένης στα αστικά κέντρα νεολαίας να εκφρασθεί.
Δεν είναι, βέβαια, όλα τα graffiti καλά και εμπνευσμένα, αλλά ούτε και όλη η "επίσημη" Τέχνη είναι πάντα καλή.
Στις πόλεις αποτελεί συχνά κραυγή, προσπάθεια κάποιων να ακουσθούν, διέξοδο, εκτόνωση. τα χρώματα είναι συχνά σκοτεινά και οι μορφές παραμορφωμένες, στοιχειωτικές, τα μηνύματα κοινωνικά και πολιτικά. Σε ένα Κυκλαδίτικο νησί τουριστικό κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ανορθογραφία, όχι γιατί εκεί η νεολαία δεν αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά γιατί αυτά είναι άλλου περιεχομένου και άλλης κατηγορίας από αυτά των εγκλωβισμένων αστών.
Από άποψη σχέσης με το περιβάλλον, λοιπόν, στο graffiti του ΓΙΑΝΞ φυσικό είναι να κυριαρχεί μια πιο ηλιόλουστη διάθεση, μια θαλασσινή θεματογραφία, μια σχεδόν παιδιάστικη αισιοδοξία, που αποτυπώνεται σαφέστατα στις καθαρές γραμμές, στα χρώματα και στην όλη εικαστική προσέγγιση -
γι' αυτό και νομίζω πως το αποτέλεσμα της δουλειάς του ΓΙΑΝΞ, με δεδομένο και το κοινό, στο οποίο "απευθύνεται", αποτελεί μια καλοδεχούμενη νότα στο σκηνικό της Λάκκας.
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)