Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Ξέρουμε πως ο ίσκιος μας θα μείνει...
... πάνου στην ποδιά της μητέρας που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια
στη δροσερήν αυλόπορτα. Το ξέρουμε.
Γιάννης Ρίτσος
" Καπνισμένο τσουκάλι"
Εκδόσεις "ΚΕΔΡΟΣ"
6η Έκδοση - Σεπτέμβριος 1974
Κυριακή 29 Ιουνίου 2008
Major risk factors for heart attack include high blood pressure, high blood cholesterol, tobacco use, diabetes, physical inactivity etc.
However, there is sufficient documentation on at least one more risk factor!..
Σάββατο 28 Ιουνίου 2008
Mykonos old port in the 80's
Bradnwhs is an Australian friend of mine - a photographer on Flickr, actually, who has also just started his own photo blog showcasing at this time some exquisite silhouettes.
Bradnwhs was in Mykonos some 20 years ago and he was kind enough to give me his permission to publish in this blog a picture of the old port he had taken in the 80's... Such pictures may be kind of nostalgic for some and a document for many!..
The specific spot is no other than the eastern side of the blue domed church of Saint Nicholas of the Kadena, which is not shown here. On the other hand, one can clearly see the church of the Saiunt Nicholas of the wind and also the white marble banc of the fish market - without the white tent over it...
What is most interesting, though, is the fact that this part of the sandy beach was still used at the time as fisherboats parking, adding color and a touch of ordinary island life to the scene as a whole...
This is not the case today... Just a couple of fisherboats are parked at this spot and I just wonder if this is due to the fact that fisherboats would block the view from the port coffee shops and restaurants...
Bradnwhs was in Mykonos some 20 years ago and he was kind enough to give me his permission to publish in this blog a picture of the old port he had taken in the 80's... Such pictures may be kind of nostalgic for some and a document for many!..
The specific spot is no other than the eastern side of the blue domed church of Saint Nicholas of the Kadena, which is not shown here. On the other hand, one can clearly see the church of the Saiunt Nicholas of the wind and also the white marble banc of the fish market - without the white tent over it...
What is most interesting, though, is the fact that this part of the sandy beach was still used at the time as fisherboats parking, adding color and a touch of ordinary island life to the scene as a whole...
This is not the case today... Just a couple of fisherboats are parked at this spot and I just wonder if this is due to the fact that fisherboats would block the view from the port coffee shops and restaurants...
Είδα την νύχτα...
... να πέφτει πάνω από το Αιγαίο κι ήτανε μπλε κι αυτή...
I have seen the night falling on the Aegean and it was blue, as well...
J' ai vu la nuit tomber sur la mer Egee et elle etait bleue... elle aussi...
I have seen the night falling on the Aegean and it was blue, as well...
J' ai vu la nuit tomber sur la mer Egee et elle etait bleue... elle aussi...
Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008
Γιατί, Κύριοι;
Σκεφθήτε νάχετε έρθει για λίγες μόνον ώρες στην Μύκονο από την άλλη άκρη του κόσμου, από την Βόρεια Ευρώπη ή από την Αμερική, τηνη Ιαπωνία ή την Αυστραλία...
Σκεφθήτε να περιμένετε πώς και πώς την ώρα που δύει ο Ήλιος, για να απολαύσετε ένα από τα πιο μαγικά και φημισμένα ηλιοβασιλέματα στον κόσμο όλο...
Και σκεφθήτε να κατεβαίνετε στους Κάτω Μύλους ή στην Μικρή Βενετία, να κάθεστε στις γαλάζιες πολυθρόνες του Caprice Bar ή σ' εκείνο το μοναδικό προνομιακό τραπεζάκι του Scarpa Bar, και να αντικρύζετε αυτήν την θέα:
Γιατί, Κύριοι του Λιμεναρχείου, του ΕΟΤ, του Δήμου Μυκονίων;
Γιατί ορίζετε ή επιτρέπετε ή ανέχεσθε - δεν έχει σημασία το ρήμα!
Γιατί τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια να πρέπει να αράζουν ακριβώς εκεί, στην είσοδο του Κόρφου, ακριβώς στην καρδιά του Μυκονιάτικου ηλιοβασιλέματος;
Γιατί δεν σέβεσθε όσους προσδοκούν να βιώσουν μια μοναδική στιγμή στην ζωή τους, μια στιγμή, που ελπίζουν να την απαθανατίσουν στην ψυχή τους και να τους συντροφεύει σ' όλα τους τα υπόλοιπα χρόνια;
Γιατί δεν φροντίζετε να διατηρηθεί αμόλυντη αυτή η μοναδική θέα;
Γιατί, Κύριοι;
Σκεφθήτε να περιμένετε πώς και πώς την ώρα που δύει ο Ήλιος, για να απολαύσετε ένα από τα πιο μαγικά και φημισμένα ηλιοβασιλέματα στον κόσμο όλο...
Και σκεφθήτε να κατεβαίνετε στους Κάτω Μύλους ή στην Μικρή Βενετία, να κάθεστε στις γαλάζιες πολυθρόνες του Caprice Bar ή σ' εκείνο το μοναδικό προνομιακό τραπεζάκι του Scarpa Bar, και να αντικρύζετε αυτήν την θέα:
Γιατί, Κύριοι του Λιμεναρχείου, του ΕΟΤ, του Δήμου Μυκονίων;
Γιατί ορίζετε ή επιτρέπετε ή ανέχεσθε - δεν έχει σημασία το ρήμα!
Γιατί τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια να πρέπει να αράζουν ακριβώς εκεί, στην είσοδο του Κόρφου, ακριβώς στην καρδιά του Μυκονιάτικου ηλιοβασιλέματος;
Γιατί δεν σέβεσθε όσους προσδοκούν να βιώσουν μια μοναδική στιγμή στην ζωή τους, μια στιγμή, που ελπίζουν να την απαθανατίσουν στην ψυχή τους και να τους συντροφεύει σ' όλα τους τα υπόλοιπα χρόνια;
Γιατί δεν φροντίζετε να διατηρηθεί αμόλυντη αυτή η μοναδική θέα;
Γιατί, Κύριοι;
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008
Η Kathy "Babe" Robinson...
... που, έπειτα από μια μικρή διακοπή, ξανάρχισε τις εμφανίσεις της στο Montparnasse, στις 15 Ιουνίου!Η Κυρία Μαργαρίτα Γρυπάρη
Σύζυγος του Δημάρχου Μυκόνου, κ. Χρ. Βερώνη, αλλά, κυρίως, παιδίατρος, με προσφορά στο νησί, στο Κέντρο Υγείας και στο Περιφερειακό Ιατρείο της Άνω Μεράς.Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
The Octopus Ballet
Appearing at the "Baboulas" taverna, in Mykonos, and on all Greek Islands, as well...Σάββατο 21 Ιουνίου 2008
UNO CON CARNE
Οι πιστοί του κλασικού κρέατος έχουμε πια έναν δικό μας Ναό και στην Μύκονο...
Στην γειτονιά της Πανάχρας πινακίδες οδηγούν προς το "Uno con carne", που μόλις άνοιξε τις πύλες του...
Μέσα από τα στενάκια της Χώρας, μικροί προβολείς, που ρίχνουν ένα εμπνευσμένα γλυκό φως, οδηγούν με ακρίβεια τα βήματα των πιστών σε έναν υπέροχο κήπο... Κάποτε εκεί ήταν κινηματογράφος και το σκηνικό το εστιατορίου είναι στημένο με τρόπο αντίστοιχα κινηματογραφικό...
Στην γειτονιά της Πανάχρας πινακίδες οδηγούν προς το "Uno con carne", που μόλις άνοιξε τις πύλες του...
Μέσα από τα στενάκια της Χώρας, μικροί προβολείς, που ρίχνουν ένα εμπνευσμένα γλυκό φως, οδηγούν με ακρίβεια τα βήματα των πιστών σε έναν υπέροχο κήπο... Κάποτε εκεί ήταν κινηματογράφος και το σκηνικό το εστιατορίου είναι στημένο με τρόπο αντίστοιχα κινηματογραφικό...
Κήπος τεράστιος, φωτισμός τόσο γλυκός όσο και αυτός που σε οδηγεί στο εστιατόριο, σαν να σε προετοιμάζει...
Δύο μεγάλες μπάρες...
Τραπέζια πολλά και σε πολλά επίπεδα, τοποθετημένα σε αρκετά σωστή απόσταση μεταξύ τους, ώστε να ευνοείται η συζήτηση και η διακριτικότητα!
Μουσική υπόκρουση πολύ καλή, επίσης σε σωστή ένταση!
Και ποικιλίες κρέατος αρκετές και σωστά ψημένες...
Το κατάστημα είναι πολύ καινούριο - άνοιξε μόλις τώρα, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Ίσως χρειάζεται λίγο "ροντάρισμα", ένα service λίγο πιο νευρικό...
Σίγουρα χρειάζονται λίγο περισσότετρο ψήσιμο τα ψητά λαχανικά του και οπωσδήποτε το νερό - μέσα στο κατακαλόκαιρο και με σχετικό καύσωνα - πρέπει να φτάνει στο τραπέζι παγωμένο κι όχι σε θερμοκρασία περιβάλλοντος...
Θάλεγα ακόμη πως οι τιμές των κυρίως πιάτων, δηλαδή του κρέατος, είναι λογικές - αν, μάλιστα, λάβουμε υπ' όψιν το είδος, την ποιότητα και το σωστό ψήσιμο... Σε αντίθεση, οι τιμές των cocktails και των πρώτων πιάτων φαίνονται λίγο δυσανάλογα υψηλές.
Όπως και νάναι, πάντως, το εστιατόριο αυτό έλειπε από την Μύκονο, είναι πολύ όμορφα στημένο και μια επίσκεψη αξίζει για πολλούς λόγους...
To FREE SHOP της Σκουφά...
... ήταν για την γενιά την δική μου, που παρέλκει να πω ποιά ακριβώς είναι (!!!) - ένα μαγαζί εμβληματικό... Και ήρθε τώρα στην Μύκονο, στην γειτονιά της Πανάχρας...
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
Παραπορτιανή
The church of Panagia Paraportiani is a Byzantine temple built at the location Kastro, the medieval Castle of Mykonos town, also known as Hora or Chora. The church took the name Paraportiani because of its location. It is next to the Castle door, the "paraporti", i.e. the postern gate, the small side gate of the castle. This is actually the most photographed monument on the island, as well as one of the most photographed churches in the world, a symbol and a landmark of Cycladic folk Architecture. It is an inspired architectural complex of five churches. Four of them are on the ground and one on the roof, elevated, that being Paraportiani itself. All churches have internal communication. The ground floor of the complex consists of Ayios Efstathios, to the east, touching on two of the three churches built in a line: Ayioi Anargyroi, the oldest, in the middle, and Ayios Sozontas to the west. To the south the chapel of Ayia Anastasia touches on Ayioi Anargyroi.
The main church, the Paraportiani itself, is built above Ayios Efstathios and is reached by an exterior stone staircase on the east side. It is conjectured that the complex was built gradually during the 16th and the 17th century, but most likely even earlier. Its interior ornamentation is not of real importance but it is of major architectural importance.
The passage of time, and chance, have contributed to the formation of the external morphology, creating, through deterioration and damage, a unique aesthetic whole.
It should be noted that, although Mykonos is internationally known for its nightlife and tolerance and also for the international celebrities and the super rich people it attracts, in certain circles it is particularly appreciated for the unique and exemplary architectural style, that was developed through the instinct, the observation and the talent of the locals who found solutions and answers that could help them overcome life's circumstances and such adverse natural phenomena and forces as the strong, merciless, northern winds and the direct sunlight or the Summer heat. After all Mykonos is the place of which the famous French architect, Le Corbusier, said when he first visited the island: "Whatever Architecture had to say said it here!.."
Paraportiani with its lines and curves and such a plasticity as if it weren't built by humans but by Nature itself is certainly a monument that justifies Le Corbusier's remark. On the other hand it also brings immediately to mind a remark made by a Greek intellectual from the island of Hydra, Th. Vokos, who, upon seeing from the deck of his approaching boat the all white Mykonos town, in between the blue sky and the blue sea, said that this was a "white blaze".
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Τρίτη 10 Ιουνίου 2008
Κυριακή 8 Ιουνίου 2008
Σάββατο 7 Ιουνίου 2008
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Μούπες πως θάθελες κάποτε...
... να καταφέρεις να πετάξεις πιο ψηλά κι από τον ήλιο ακόμα... και σούπα πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις, πως όλα γίνονται άμα βρεις την σωστή στιγμή... Ακόμα κι αυτό - μόνο περίμενε το ηλιοβασίλεμα...
Κάθε στιγμή...
... που κάνουμε κάτι, κάποιος άλλος δίπλα μας, γύρω μας, λιγότερο ή περισσότερο κοντά μας, κάνει κάτι διαφορετικό... Κι είν' αυτό το άθροισμα των διαφορετικών απλών πραγμάτων, που διασταυρώνονται, η καθημερινή μας ζωή, η ζωή η πραγματική κι η χειροπιαστή... Στιγμές, που έρχονται και φεύγουν ασταμάτητα... στιγμές, που περνούν συχνά απαρατήρητες... αδικημένες στιγμές, που επιμένουν... και ξανάρχονται... ασταμάτητα...
Κυριακή 1 Ιουνίου 2008
Η Μύκονος που διχάζει
Με ρωτούν συχνά για την σχέση μου με την Μύκονο... Αν είμαι Μυκονιάτης, ας πούμε, ή τι σχέση έχω με το νησί, πότε πρωτοπήγα ή τι του βρίσκω...
Για όλα αυτά, αλλά κυρίως για τις αντιθέσεις της Μυκόνου και την προσωπική τοποθέτησή μου απέναντί τους, είχα γράψει παλιότερα ένα αναλυτικό κείμενο, τον Ιούλιο του 2006, στο Asteroid Blog.
Το ίδιο κείμενο, που μπορεί να έχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον, αναδημοσιεύθηκε αργότερα εδώ, στο πολύ κατατοπιστικό και χρηστικό site Mykonos.tour του Γιώργου Νάζου.
Στο (προ)κείμενο, λοιπόν:
Η Μύκονος που μας διχάζει... Ξανά; Πάντα!!!
Κάθε Καλοκαίρι, λοιπόν - προσοχή : ποτέ τον Χειμώνα, πούναι σαν να μη υπάρχει αυτό το νησί - έρχεται στην επιφάνεια η ίδια ιστορία: Η Μύκονος. Ένας τόπος, που από την πολλή συζήτηση τείνει να γίνει ιδέα, επιθετικός προσδιορισμός, τρόπος ζωής και τρόπος σκέψεως.
Και μέσα σ´ όλ´ αυτά, μοιραία πλέον, χάνεται η ουσία του τόπου, χάνεται η καθ´ εαυτήν ταυτότητά του, ο πυρήνας κι η ιδιαιτερότητά του.
Έτσι και πεις : «πάω στην Μύκονο», «ζω στην Μύκονο», «έχω σπίτι στην Μύκονο», «Μ´ αρέσει η Μύκονος», είναι σαν να κρεμάς ταμπέλα στον λαιμό σου : ταυτίζεσαι αυτομάτως και απολύτως με μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, που γλεντοκοπούν και πίνουν από το πρωί ώς το βράδυ (ή, μάλλον, από το βράδυ ώς το πρωί, γιατί ως γνωστόν, πρωί στην Μύκονο απλώς δεν υπάρχει), που διαπλέκονται και «κλείνουν» μεγάλα deals (τα οποία πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι), που είναι ρηχοί κι επιφανειακοί και μοντέλα κι αθλητές και σταρλετάκια... Ή που θέλουν να γίνουν κάτι απ' αυτά!
Και μέσα σ´ όλ´ αυτά, μοιραία πλέον, χάνεται η ουσία του τόπου, χάνεται η καθ´ εαυτήν ταυτότητά του, ο πυρήνας κι η ιδιαιτερότητά του.
Έτσι και πεις : «πάω στην Μύκονο», «ζω στην Μύκονο», «έχω σπίτι στην Μύκονο», «Μ´ αρέσει η Μύκονος», είναι σαν να κρεμάς ταμπέλα στον λαιμό σου : ταυτίζεσαι αυτομάτως και απολύτως με μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, που γλεντοκοπούν και πίνουν από το πρωί ώς το βράδυ (ή, μάλλον, από το βράδυ ώς το πρωί, γιατί ως γνωστόν, πρωί στην Μύκονο απλώς δεν υπάρχει), που διαπλέκονται και «κλείνουν» μεγάλα deals (τα οποία πληρώνουμε εμείς οι υπόλοιποι), που είναι ρηχοί κι επιφανειακοί και μοντέλα κι αθλητές και σταρλετάκια... Ή που θέλουν να γίνουν κάτι απ' αυτά!
Κάποιοι, λοιπόν, την μισούν και κάποιοι την λατρεύουν την Μύκονο, κάποιοι λατρεύουν να την μισούν και κάποιοι μισούν τ´ ότι την λατρεύουν και δεν μπορούν να ξεπεράσουν την έλξη της.
Κι άλλοι, πάλι, την έχουν απλώς ανάγκη για την επαγγελματική τους υπόσταση κι επιτυχία.
Όλοι ή σχεδόν όλοι πηγαίνουν, πάντως - έστω και μόνο για νάχουν να λένε μετά!
Μέσα σ´ όλ´ αυτά, ο τόπος συχνά χάνεται. Το τοπίο θολώνει, δεν το προσέχεις, δεν το παρατηρείς, δεν το βλέπεις καν...
Μέσα σ´ όλ´ αυτά, ο τόπος συχνά χάνεται. Το τοπίο θολώνει, δεν το προσέχεις, δεν το παρατηρείς, δεν το βλέπεις καν...
Κι οι άνθρωποι ξεθωριάζουν κι αυτοί. Είτε έρχονται μαζί σου, παρέα, είτε ζουν και δουλεύουν εκεί, ξεθωριάζουν μπροστά στην ένταση των εικόνων και των ήχων και κρίνονται αποκλειστικά η μεν παρέα σου με βάση την αποτελεσματικότητά της στο γλεντοκόπι οι δε ντόπιοι με βάση τις υπηρεσίες, που προσφέρουν στην ταβέρνα, στο μπαρ, στην παραλία...
Δεν είν´ έτσι, όμως, τα πράγματα. Ακριβέστερα, δεν είναι μόνον έτσι!
Ο κάθε τόπος έχει την ταυτότητά του, το φυσικό και το ανθρώπινο τοπίο του, την ιστορία του. Ο κάθε τόπος, επί πλέον, είναι η δική μας πρόσληψη γι´ αυτόν καθώς κι η μεταχείριση, που του επιφυλάσσουμε προσωπικά. Είναι ακόμα η θέση του στην προσωπική μας μυθολογία, αν έχουμε προσωπική μυθολογία κι αν κρατάμε για κάποιους θέση σ´ αυτήν.
Ο κάθε τόπος είναι ο χρόνος κι οι άνθρωποι, με τους οποίους τον συνδέουμε - άνθρωποι, που τους συναντούμε εκεί ή τους παίρνουμε μαζί μας, πηγαίνοντας, κι άλλοι άνθρωποι, που τους κουβαλάμε μέσα μας.
Κι η Μύκονος δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό: Για κάποιους μπορεί νάναι μόνο ντεκόρ και γι´ άλλους λόγος υπάρξεως.
Εν ολίγοις, δεν θα πω πως υπάρχει κι η «άλλη Μύκονος», για την οποία συχνά γίνεται λόγος. Υπάρχει, όπως είναι φυσικό κι ευνόητο, μια Μύκονος για τον καθένα κι ο καθένας, αν θέλει, μπορεί να βρει αυτό, που ψάχνει - αρκεί να το επιδιώξει, αρκεί να ξέρει πού και πώς και πότε να το ψάξει? (Υπάρχουν κι εκείνοι, που δεν ψάχνουν ποτέ τίποτε, βέβαια, αλλά είναι άλλο κεφάλαιο αυτό.).
Πηγαινοέρχομαι στην Μύκονο τριάντα χρόνια τώρα. Η πρώτη φορά ήταν Άνοιξη του ´76 κι εγώ ήμουν πρωτοετής φοιτητής, φορτισμένος από ενδοοικογενειακές αφηγήσεις αλλά κι από δημοσιεύματα, βιβλία ή άρθρα της θρυλικής Ελένης Βλάχου, του Γιάννη Γαλάτη, του Ζάχου Χατζηφωτίου κ.ά. - σχεδόν όλων μελών μιας παρέας, που ανεξάρτητα από ενδεχόμενες επί μέρους αντιρρήσεις για την δημόσια ή ιδιωτική τους προσωπικότητα, δεν παύουν να είναι εκείνοι, που διέκριναν πρώτοι τα χαρακτηριστικά του τόπου και διέδωσαν σ' όλον τον κόσμο την αγάπη τους για την Μύκονο, με τα γνωστά καλά και κακά αποτελέσματα.
Έμεινα έκθαμβος μόλις την αντίκρυσα κι αργότερα ένοιωσα δικαιωμένος για την συνειδητή επιλογή μου να την πρωτοδώ εκτός εποχής, ώστε να διακρίνω πιο καθαρά την Χώρα, ειδικά, για την οποία ο Le Corbusier είπε πως «ό,τι είχε να πει η Αρχιτεκτονική τόπε εδώ».
Από τότε μέχρι σήμερα πήγα πολλές ακόμη φορές, παρακολούθησα όλη την αλματώδη ανάπτυξη της 30ετίας, που, δυστυχώς, περιορίσθηκε σε οικοδομική δραστηριότητα και υποδομές νυχτερινής ζωής, με κάποιες μικρές κι ανεπαρκείς νύξεις πολιτιστικής ζωής, που ούτεn προβάλλονται ούτε οργανώνονται σωστά - σαν να λειτουργούν ως άλλοθι μόνο για όλα τα υπόλοιπα δρώμενα κι όχι ως πραγματική διέξοδος ζωής, δημιουργικότητας και παρεμβάσεως για τα παιδιά τουn Θεατρικού και της Μουσικής Σχολής ή τους «παράγοντες» της ΔΕΠΑΜ.
Από τότε μέχρι σήμερα πήγα πολλές ακόμη φορές, παρακολούθησα όλη την αλματώδη ανάπτυξη της 30ετίας, που, δυστυχώς, περιορίσθηκε σε οικοδομική δραστηριότητα και υποδομές νυχτερινής ζωής, με κάποιες μικρές κι ανεπαρκείς νύξεις πολιτιστικής ζωής, που ούτεn προβάλλονται ούτε οργανώνονται σωστά - σαν να λειτουργούν ως άλλοθι μόνο για όλα τα υπόλοιπα δρώμενα κι όχι ως πραγματική διέξοδος ζωής, δημιουργικότητας και παρεμβάσεως για τα παιδιά τουn Θεατρικού και της Μουσικής Σχολής ή τους «παράγοντες» της ΔΕΠΑΜ.
Παρ´ όλ´ αυτά, κάθε φορά, που πηγαίνω, σκέπτομαι πως θάδινα πολλά, για νάχα, αν ήταν δυνατόν, την ευκαιρία να την ξαναδώ για πρώτηn φορά, με την ίδια παρθένα ματιά της πρώτης φοράς. Φευ, ούτ´ εγώ είμαι ο παρθένος του ´76 ούτ´ η Μύκονος είναι όσο παρθένα ήταν τότε...
Πήρα, λοιπόν, και παίρνω ακόμα και σήμερα ανθρώπους μαζί μου και προσπαθώ να τους δείξω τι βλέπω εγώ και τι αγαπώ εγώ. Απ´ αυτή την διαδικασία πέρασαν κατά καιρούς (αν μπορούσαν, ας έκαναν κι αλλοιώς!!!) οι πιο σοβαρές ανθρώπινες σχέσεις μου, η σύζυγός μου, οι κόρες μου σήμερα - άλλωστε, άμα δεν μπορείς να μεταδώσεις την αγάπη σου για κάτι, σαν αγάπη λειψή κι ανεπαρκής κι άπιστη μου φαίνεται!
Δεν είν´ εύκολο αυτό το εγχείρημα. Η λάμψη, όσο πιο εφήμερη κιn επιφανειακή είναι, άλλο τόσο ή και περισσότερο είναι εκτυφλωτική και κρύβει την ουσία και την αλήθεια των πραγμάτων, αποπροσανατολίζει κι οδηγεί σ´ εσφαλμένα συμπεράσματα και καταστάσεις.
Πάντως, πολλοί πασχίζουν να αναδείξουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα του νησιού. Για τον σκοπό αυτό μπορεί να μη είναι προκαταβολικώς απαραίτητο να απορρίπτεις συνολικά τον γενικό καλοκαιρινό χαλασμό και το γενικό «χύμα», που, πρώτοι, ορισμένοι, Μυκονιάτες και, εν συνεχεία, κάποιοι επήλυδες δείχνουν να επιθυμούν διακαώς και συστηματικά να προβάλλουν ως αποκλειστικό πρόσωπο του νησιού.
Πρέπει, όμως, να μπορείς πρώτα ο ίδιος να δεις και πέρα και πίσω απ´ αυτό.
Πρέπει, με την προσέγγιση και την πρακτική σου, να οδηγείς και τους άλλους να δουν πέρα και πίσω απ´ αυτό.
Πρέπει, με τον ίδιο τον τρόπο της ζωής και της συμπεριφοράς σου προς το νησί και το τοπίο του, να αναδεικνύεις είτε απλώς στον κύκλο σου είτε ευρύτερα τον σεβασμό και το δέος σου, την γνώση για το ιστορικό του παρελθόν και την πίστη σου για ένα μέλλον, όπου έχουν θέση κι άλλα πράγματα εκτός από την άκρατη τουριστική αξιοποίηση, που, ας μη γελιόμαστε, δίνει ζωή σε τόσο πολύ κόσμο, ώστε να μη μπορεί και να μη πρέπει να καταδικασθεί ολοκληρωτικά στο πυρ το εξώτερο.
Είναι, όμως, άκρατη η τουριστική αξιοποίηση της Μυκόνου, πιθανότατα επειδή δεν έχουν εξερευνηθεί κι άλλες διέξοδοι οικονομικής δραστηριότητας και αναπτύξεως, με αποτέλεσμα να έχει παγιωθεί η αντίληψη πως η μοναδική πλουτοπαραγωγική πηγή του νησιού είναι ο καλοκαιρινός, διαβρωτικός τουρισμός του «πάρτα όλα».
Δεν είν´ έτσι και δεν είναι λίγοι αυτοί που το ξέρουν αυτό! Λίγοι ίσως νάν´ αυτοί, που μπορούν να κάνουν κάτι κι ακόμη λιγότεροι αυτοί, που έχουν τα μέσα ή που τους επιτρέπεται να το κάνουν.
Δεν είν´ έτσι και δεν είναι λίγοι αυτοί που το ξέρουν αυτό! Λίγοι ίσως νάν´ αυτοί, που μπορούν να κάνουν κάτι κι ακόμη λιγότεροι αυτοί, που έχουν τα μέσα ή που τους επιτρέπεται να το κάνουν.
Οι άνθρωποι της «ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗΣ», π.χ., μιας σχετικά βραχύβιας εφημερίδας, προσπάθησαν όσο μπόρεσαν, όσο πρόλαβαν κι όσο τους άφησαν να αναδείξουν αυτόν τον προβληματισμό, να διασώσουν ντοπιολαλιές καιn προφορικές παραδόσεις, να φέρουν σ´ επαφή τους νεώτερους με την χαμένη πολιτιστική ταυτότητα, που αντιπροσώπευαν η Μ. Αξιώτη κι ο αδελφός της.
Ο Π. Κουσαθανάς συνεχίζει να παλεύει ακόμη.
Οι εκδόσεις «ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ» μας παρέδωσαν πολύτιμες εικόνες από χαμένες γειτονιές και κυράδες να κουτσομπολεύουν καλοπροαίρετα στις πεζούλες.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης διασώζει μελωδίες και ήχους από σαμπούνες, που δεν αξιώθηκαν ποτέ ν´ ακούσουν οι γονείς του, αλλά που ο ίδιος μ´ αυτούς μεγάλωσε, απ´ αυτούς σημαδεύθηκε κι ένοιωσε την ανάγκη μα κάνει κάτι γι´ αυτό.
Ακόμη κι αυτός ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών και εισέτι περιπίπτων Δήμος διασώζει κι εκδίδει λεξικογραφικές προσπάθειες και φωτογραφικά αρχεία ευγενών ιδιωτών από την Μύκονο, που πάει και πέρασε.
Κάτι γίνεται, λοιπόν, κι αυτό το κάτι, αν μη τι άλλο, δείχνει πως πολλά μπορούν να γίνουν ακόμη - αρκεί να υπάρχει βούληση, ενθάρρυνση, επιμονή κι οργάνωση. Γιατί και κατάλληλοι άνθρωποι υπάρχουν κι η ίδια η Μύκονος, μ´ όλα της τα καλά και τ´ άσχημα, είναι εκεί έτσι κι αλλοιώς και περιμένει υπομονετικά να ανακαλυφθεί ή ν´ αποκαλυφθεί απ´ όποιον ενδιαφέρεται να ψάξει πίσω απ´ τα φτιασίδια.
Οι υπόλοιποι όλοι μπορούν στο μεταξύ να συνεχίσουν να διχάζονται για το αν πρέπει να πηγαίνουν ή να μη πηγαίνουν στην Μύκονο, για το πόσο συχνά επιτρέπεται να εμφανίζονται, για το πού επιβάλλεταιn κάθε χρονιά να κάνουν μπάνιο, για το πότε να κάθονται ή να κοντοστέκονται στο Ματογιάνι... Σε καλό τους κι αυτωνών!
Για το Super Paradise
Μια και μιλάμε για το Super Paradise, εδώ υπάρχει ένα σύντομο περσινό φωτορεπορτάζ, που μου ζητήθηκε από το Καναδικό on line περιοδικό Orato.com...
Το Μπλυντρί που τόβγαλαν Super Paradise...
... δεν τόκαναν στην τύχη... είχανε τους λόγους τους οι άνθρωποι!..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)