The sunset from Yialos

Feeling blue?

...

Trademark pelican

Do you remember the last time you were in love?

Mykonos Composition XVI

Ηλιοβασίλεμα στο Παλιό Λιμάνι

Sunset at the Old Port of Mykonos

Μια πράσινη καρέκλα

A green chair

'Ενα ακόμη κεράκι για τον Doujon Zammit

Το "μακρινό" εκείνο 2008 το όνομα της Ελλάδας έμελλε να ακουσθεί στα πέρατα του κόσμου για δύο, κυρίως, γεγονότα - τραγικά και τα δύο, επονείδιστα για την χώρα, την Πολιτεία, τον πολιτισμό μας... Με διαφορά τεσσάρων μόλις μηνών, δύο νέα παιδιά - ο 20χρονος Doujon Zammit, στην Μύκονο, την 28/7, και ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, στην Αθήνα, την 6/12, έχασαν την ζωή τους, σκοτώθηκαν χωρίς λόγο και αιτία, χάθηκαν άδικα.

Θύματα και οι δύο μιας αδικαιολόγητης, ασυγκράτητης βίας, θύματα της αυθαιρεσίας και του τσαμπουκά ανθρώπων, που - ανεπίσημα ο ένας, επίσημα ο άλλος - είχαν επιφορτισθεί με καθήκοντα φρούρησης και διασφάλισης της τάξης, χωρίς, ωστόσο, να έχουν την παραμικρή ηθική προπαρασκευή και παιδεία γι' αυτά τα καθήκοντα.

Από την άποψη αυτή, τα δύο αυτά παιδιά ήταν θύματα της κοινωνίας μας και της ανοχής, που δείχνουμε σε κρούσματα και συμπεριφορές αυθαιρεσίας, είτε αυτή προέρχεται από το "οργανωμένο" Κράτος μας είτε από κυκλώματα της νύχτας και ιδιώτες, που πλούτισαν όπως μπορεί να πλούτισαν και επιβάλλονται στην κοινωνία ως ταγοί του lifestyle.

Είναι χαρακτηριστικό πως οι τοπικές Αρχές και οι τοπικοί ταγοί του lifestyle στην Μύκονο, εκείνο το μοιραίο Καλοκαίρι του 2008, ενδιαφέρθηκαν, πρωτίστως, να μη αμαυρωθεί η δημόσια και διεθνής εικόνα του νησιού και για τον λόγο αυτό πάσχισαν με κάθε τρόπο, αρχικά, να κρατήσουν μυστικό το γεγονός και, κατόπιν, να το παρουσιάσουν ως μεμονωμένο περιστατικό και ανεξήγητο, αρνούμενοι να αποδεχθούν ότι κυκλοφορούν και εργάζονται ανεξέλεγκτοι "σεκιουριτάδες"στην Μύκονο, σε ιδιωτικές κατοικίες και σε νυχτερινά κέντρα...

Αντίστοιχα και εξ ίσου δημόσια, τον Δεκέμβριο του 2008, κάποιοι άλλοι έδειξαν να θλίβονται πολύ περισσότερο με το αν έσπασαν βιτρίνες Τραπεζικών καταστημάτων παρά με το ότι σκοτώθηκε ένα 15χρονο παιδί. Προβληματίσθηκαν - κι ακόμα προβληματίζονται μερικοί - πολύ περισσότερο για το πώς θα καταφέρουν να μας πείσουν όλους ότι τα γεγονότα εκείνου του έκρυθμου Δεκεμβρίου δεν ήταν εξέγερση και συλλογική νεανική ανταρσία και διόλου - ή πολύ λιγότερο, τέλος πάντων - δεν νοιάστηκαν να ψάξουν το πώς και το γιατί μπορεί να σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Δεν είμαι ούτε κατά της Ελληνικής Αστυνομίας ούτε κατά των ιδιωτικών υπηρεσιών ασφαλείας. Είμαι, όμως, αναφανδόν υπέρ έγκυρων, θεσμοθετημένων, αυστηρών και απαράβατων, διαδικασιών επιλογής, εκπαίδευσης και πιστοποίησης όλων όσοι προορίζονται να επιφορτισθούν με καθήκοντα φρούρησης και να φέρουν όπλα - ανεξάρτητα από το αν τους ορίζει το Ελληνικό Δημόσιο ή ιδιωτικός Φορέας.

Οι ευθύνες της οργανωμένης Πολιτείας για τον θάνατο των δύο αυτών παιδιών εντοπίζονται οπωσδήποτε στην έλλειψη τέτοιων διαδικασιών, οι ευθύνες της κοινωνίας εντοπίζονται στην ανοχή μας, ενώ η Ελληνική Δικαιοσύνη είχε κι έχει ακόμη την αρμοδιότητα να εντοπίσει προσωπικές ευθύνες των φυσικών και των ηθικών αυτουργών και να επιβάλει ποινές, που να λειτουργήσουν ως κάθαρση, αλλά και ως παραδειγματισμός.

Η δίκη για τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου επί του παρόντος εκκρεμεί στην Άμφισσα, αλλά η πρωτόδικη σημερινή απόφαση Δικαστηρίου της Μυτιλήνης για τον φόνο του Doujon Zammit δείχνει εξαιρετικά επιεικής και πόρρω απέχει από το να μπορεί να λειτουργήσει ως κάθαρση για την Ελληνική και για την Μυκονιάτικη κοινωνία.

Από την μία πλευρά, η μη απόδοση ευθυνών σε ηθικούς αυτουργούς δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό για το καθεστώς λειτουργίας των νυχτερινών κέντρων οπουδήποτε στην Ελλάδα. Κι από την άλλη πλευρά, η μετατροπή της κατηγορίας στην άχρωμη και ηθικά ουδέτερη "πρόκληση θανατηφόρων σωματικών βλαβών" προκαλεί την κοινή λογική - ελπίζω όλων μας! Και μας αφήνει έκθετους τόσο έναντι της οικογένειας Zammit, που έδειξε από την αρχή υποδειγματική ανωτερότητα, όσο και έναντι όλων των οικογενειών, που μπορεί να στείλουν στο μέλλον τα παιδιά τους για ανέμελες διακοπές στην "κοσμοπολίτικη και φιλήσυχη Ελλάδα".

Δεν ξέρω αν πρέπει τώρα να πω απλώς "Ντροπή μας" ή αν πρέπει και να ανησυχώ μήπως ήδη η Μυτιλήνη στέλνει περήφανο χαιρετισμό στην Άμφισσα και της δείχνει τον δρόμο...

Σε κάθε περίπτωση, ανάβω ένα ακόμη κεράκι για τον Doujon Zammit και του ζητάω "Συγγνώμη", με το κεφάλι σκυμένο...

Μια δικαστική απόφαση

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, δεν ξέρω ακόμη αν είναι ακριβής η πληροφόρηση του blog "Troktiko", σύμφωνα με την οποία το Δικαστήριο της Μυτιλήνης έκρινε πως ο φυσικός αυτουργός του φόνου του Doujon Zammit, στα τέλη Ιούλιου 2008, στην Μύκονο είναι ένοχος μόνο για πρόκληση θανατηφόρων σωματικών βλαβών και ότι, επομένως, από άποψη ποινής, "πέφτει στα μαλακά"...
Αν, όμως, όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε εμείς ως Ελληνική κοινωνία θα πρέπει να πέσουμε στα σκληρά επειγόντως!
Αν αυτό είναι το μήνυμα, που η Ελληνική Δικαιοσύνη και η Ελληνική Πολιτεία, κατ' επέκταση, επιθυμεί κι επιτυγχάνει να στείλει όχι μόνο στην οικογένεια ενός παλικαριού αδικοχαμένου αλλά και προς όλους, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό - ακόμα και στην ίδια την Μύκονο και στα κυκλώματα της νύχτας της Μυκονιάτικης και της Ελληνικής - τότε, ναι, ας πέσουμε όλοι στα σκληρά από τώρα κι από μόνοι μας... πριν άλλα σκληρά, κλομπ, ρόπαλα και σιδηρογροθιές, του ενός ή του άλλου ανεκπαίδευτου "σεκιουριτά" προλάβουν και πέσουν πρώτα αυτά στο κεφάλι το δικό μας και των δικών μας παιδιών...

Ό,τι απόμεινε...

... από ώρες κι ώρες φλερτ στην παραλία... Και μετά, τίποτε!
Μπορεί την άλλη φορά νάμαστε κι οι δυό πιο τυχεροί...

The remains of our flirt on the beach... And then, nothing at all!
Maybe next time, we 'll both get luckier...

Μια φρατζόλα ψωμί για το σπίτι

A loaf of bread

Το αγόρι στα Τρία Πηγάδια

Winter scene at Tria Pigadia, Mykonos Town

Κόκκινο πατζούρι

Red window shutter in profile