Να μπει ή να μη μπει στο "KASTRO BAR";
Να μπει!..
Γιατί εκεί, στην γωνία πάνω στην θάλασσα, κολλητά στην Παραπορτιανή, υπάρχει ένας εξαιρετικός χώρος με ακόμη πιο εξαιρετική ατμόσφαιρα...
Τεράστια παράθυρα ανοιχτά στο ηλιοβασίλεμα και μουσική πότε κλασική, πότε κλασικίζουσα, πότε απλώς lounge, σε χαμηλή ένταση - ειδική για αυτιά ανθρώπων, που θέλουν και ξέρουν να μιλούν... αφού, πρώτα, ακούσουν!..
Και οι τιμές των ποτών σε χαμηλή ένταση, επίσης!..
Αξίζει μια δοκιμή, ειδικά αν κάποιος θέλει να χαλαρώσει λίγο από την Μυκονιάτικη ένταση, την ώρα του ηλιοβασιλέματος...
Σάββατο 16 Αυγούστου 2008
Ο διστακτικός πελάτης...
Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008
"Άρχοντες και υπόκοσμος" του Δημήτρη Καστριώτη...
... από το "ΒΗΜΑ":
O φόνος του εικοσάχρονου αυστραλού τουρίστα στη Μύκονο δεν είναι ένα ακόμη έγκλημα από αυτά που γίνονται ακόμη και στις κοινωνίες με την καλύτερη οργάνωση. Οι νέες καταγγελίες για βιαιοπραγίες μπράβων στο νησί υπενθυμίζουν ότι αυτού του είδους η εγκληματική παρουσία είναι διαρκής και απαιτεί γενικά μέτρα εκρίζωσης. Η διαφαινόμενη πρόθεση ορισμένων πλευρών να αντιπαρέλθουν την ανθρωποκτονία ως οδυνηρό μεν αλλά πάντως μεμονωμένο συμβάν εμφανίζεται νοσηρή, αν όχι ύποπτη. Η σοβαρότητα του ζητήματος δεν έγκειται αποκλειστικά, ούτε καν κυρίως στη ζημιογόνο για τον τουρισμό εντύπωση. Ασφαλώς δεν τιμά τη χώρα η βία κατά των επισκεπτών, όπως δεν την τιμά ο θάνατος παιδιών από πρόβλημα του κλιματισμού, ούτε το ναυάγιο κρουαζιεροπλοίου, ούτε καν η ομαδική γαστρεντερίτιδα ύστερα από γεύμα σε ξενοδοχείο. Το έγκλημα της Μυκόνου δεν πρέπει όμως να μας αφυπνίσει για λόγους ωφελιμιστικούς. Η βαρβαρότητά του και οι μαρτυρίες ότι τα ξυλοφορτώματα, ευτυχώς όχι ανθρωποκτόνα, δεν σπανίζουν υποδεικνύουν ότι εδώ δεν πρέπει να προταχθεί το όφελος, αλλά το ήθος. Και αν αυτό δεν μας ενδιαφέρει, πάλι πολύ πριν από τις τουριστικές κερδοζημίες πρέπει να εξετάσουμε τι μαρτυρούν τα γεγονότα για τις σχέσεις μεταξύ «αρχόντων» και υποκόσμου στη χώρα. Υπάρχουν μπράβοι στη Μύκονο; Ασφαλώς. Ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Δεν τους έχει δει ο δήμαρχος; Αντί να τον παίρνουμε στα σοβαρά, πρέπει μάλλον να αναζητήσουμε τα αίτια της εκλεκτικής μυωπίας του. Εχει η Μύκονος αποτελεσματική αστυνόμευση; Οχι. Οταν η Αστυνομία πληροφορείται ένα άγριο έγκλημα σε μικρό τόπο από την πρεσβεία της χώρας του θύματος, μάλλον να κρύβεται θα έπρεπε, όχι να εκδίδει ανακοινώσεις. Αποτελούν όλα αυτά ενδείξεις ότι πολλοί «αρμόδιοι» γνωρίζουν, αλλά δεν κάνουν τίποτε; Χωριό που φαίνεται... Αλλωστε δεν είναι μονάχα οι μαρτυρίες για τα έργα των μπράβων. Υπάρχουν καταγγελίες για βιαιοπραγίες από «απλούς» ντόπιους και για απροθυμία της Αστυνομίας να τις ερευνήσει. Συμβαίνουν όλα αυτά μόνο στη Μύκονο; Οχι βέβαια. Το όμορφο κοσμικό νησί ας αναζητήσει άλλες αποκλειστικότητες. Γιατί μπράβους βλέπουμε δίπλα μας- και μάλιστα τόσο σοφιστικέ, ώστε να σε απειλούν εν μέση Γλυφάδα ότι θα βρεις διαλυμένο το αυτοκίνητό σου επειδή «αυτόντον δρόμο τον έχουμε για τα αυτοκίνητα της χ ντίσκο», αλλά να συμβιβάζονται μόλις τους πληρώσεις, παρά τη διευκρίνισή σου ότι σε άλλο μαγαζί πηγαίνεις. Είναι όλα αυτά παράνομα; Είναι. Εχει δει κανείς καμιά Αστυνομία να κάνει ελέγχους, να παίρνει στοιχεία, να φοβίζει τα ερπετά να λουφάξουν; Σε παλιά εφημερίδα πάντως, που είχε γραφεία στις αρχές της Πανεπιστημίου, η Αστυνομία έγραφε τη νύχτα τα αυτοκίνητα των δημοσιογράφων (σταθμευμένα παράνομα, διευκρινίζω), αλλά όχι εκείνα των θαμώνων όμορου νυχτερινού κέντρου που είχαν καταλάβει (και όλο) το πεζοδρόμιο της Βουκουρεστίου. Οσο για τους μπράβους και τους παρκαδόρους, «κράζουν» με την όψη τους στον απλό διερχόμενο- και δέρνουν και εν Αθήναις. Η Αστυνομία όμως εκδηλώνει συμπτώματα ασθενούς όρασης, όπως συμβαίνει εν Μυκόνω. Τι μαρτυρεί αυτή η ανοχή, που έχει εκθρέψει την ασυδοσία; Μονάχα ελλειμματική επάνδρωση και ραθυμία; Ή μήπως ενδείξεις άλλων σχέσεων, πολύ «αδελφικότερων», οι οποίες, βοηθούσης και της ελληνικής χαλαρότητας, ωθούν τους φύλακες να παραβλέπουν τα πάντα, να μη λένε καν «είπαμε, ρε παιδιά, αλλά όχι έτσι, αυτό δεν μπορεί να περάσει»; Προκάλεσε το έγκλημα στη Μύκονο καμιά σαρωτική επιχείρηση αρετής, όπως τις λέγαμε παλιά; Εκλεισε το κέντρο με τους κακοποιούς υπαλλήλους; Εκλεισαν τίποτε η μύωψ δημοτική αρχή και η τοπική Αστυνομία- είτε για ξυλοδαρμό είτε για καθ΄ υποτροπήν «διατάραξη» από τα νυχτερινά ντεσιμπέλ; Μέσα σε τέτοιον βόρβορο, οι επιπτώσεις στον τουρισμό δεν είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί;
O φόνος του εικοσάχρονου αυστραλού τουρίστα στη Μύκονο δεν είναι ένα ακόμη έγκλημα από αυτά που γίνονται ακόμη και στις κοινωνίες με την καλύτερη οργάνωση. Οι νέες καταγγελίες για βιαιοπραγίες μπράβων στο νησί υπενθυμίζουν ότι αυτού του είδους η εγκληματική παρουσία είναι διαρκής και απαιτεί γενικά μέτρα εκρίζωσης. Η διαφαινόμενη πρόθεση ορισμένων πλευρών να αντιπαρέλθουν την ανθρωποκτονία ως οδυνηρό μεν αλλά πάντως μεμονωμένο συμβάν εμφανίζεται νοσηρή, αν όχι ύποπτη. Η σοβαρότητα του ζητήματος δεν έγκειται αποκλειστικά, ούτε καν κυρίως στη ζημιογόνο για τον τουρισμό εντύπωση. Ασφαλώς δεν τιμά τη χώρα η βία κατά των επισκεπτών, όπως δεν την τιμά ο θάνατος παιδιών από πρόβλημα του κλιματισμού, ούτε το ναυάγιο κρουαζιεροπλοίου, ούτε καν η ομαδική γαστρεντερίτιδα ύστερα από γεύμα σε ξενοδοχείο. Το έγκλημα της Μυκόνου δεν πρέπει όμως να μας αφυπνίσει για λόγους ωφελιμιστικούς. Η βαρβαρότητά του και οι μαρτυρίες ότι τα ξυλοφορτώματα, ευτυχώς όχι ανθρωποκτόνα, δεν σπανίζουν υποδεικνύουν ότι εδώ δεν πρέπει να προταχθεί το όφελος, αλλά το ήθος. Και αν αυτό δεν μας ενδιαφέρει, πάλι πολύ πριν από τις τουριστικές κερδοζημίες πρέπει να εξετάσουμε τι μαρτυρούν τα γεγονότα για τις σχέσεις μεταξύ «αρχόντων» και υποκόσμου στη χώρα. Υπάρχουν μπράβοι στη Μύκονο; Ασφαλώς. Ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Δεν τους έχει δει ο δήμαρχος; Αντί να τον παίρνουμε στα σοβαρά, πρέπει μάλλον να αναζητήσουμε τα αίτια της εκλεκτικής μυωπίας του. Εχει η Μύκονος αποτελεσματική αστυνόμευση; Οχι. Οταν η Αστυνομία πληροφορείται ένα άγριο έγκλημα σε μικρό τόπο από την πρεσβεία της χώρας του θύματος, μάλλον να κρύβεται θα έπρεπε, όχι να εκδίδει ανακοινώσεις. Αποτελούν όλα αυτά ενδείξεις ότι πολλοί «αρμόδιοι» γνωρίζουν, αλλά δεν κάνουν τίποτε; Χωριό που φαίνεται... Αλλωστε δεν είναι μονάχα οι μαρτυρίες για τα έργα των μπράβων. Υπάρχουν καταγγελίες για βιαιοπραγίες από «απλούς» ντόπιους και για απροθυμία της Αστυνομίας να τις ερευνήσει. Συμβαίνουν όλα αυτά μόνο στη Μύκονο; Οχι βέβαια. Το όμορφο κοσμικό νησί ας αναζητήσει άλλες αποκλειστικότητες. Γιατί μπράβους βλέπουμε δίπλα μας- και μάλιστα τόσο σοφιστικέ, ώστε να σε απειλούν εν μέση Γλυφάδα ότι θα βρεις διαλυμένο το αυτοκίνητό σου επειδή «αυτόντον δρόμο τον έχουμε για τα αυτοκίνητα της χ ντίσκο», αλλά να συμβιβάζονται μόλις τους πληρώσεις, παρά τη διευκρίνισή σου ότι σε άλλο μαγαζί πηγαίνεις. Είναι όλα αυτά παράνομα; Είναι. Εχει δει κανείς καμιά Αστυνομία να κάνει ελέγχους, να παίρνει στοιχεία, να φοβίζει τα ερπετά να λουφάξουν; Σε παλιά εφημερίδα πάντως, που είχε γραφεία στις αρχές της Πανεπιστημίου, η Αστυνομία έγραφε τη νύχτα τα αυτοκίνητα των δημοσιογράφων (σταθμευμένα παράνομα, διευκρινίζω), αλλά όχι εκείνα των θαμώνων όμορου νυχτερινού κέντρου που είχαν καταλάβει (και όλο) το πεζοδρόμιο της Βουκουρεστίου. Οσο για τους μπράβους και τους παρκαδόρους, «κράζουν» με την όψη τους στον απλό διερχόμενο- και δέρνουν και εν Αθήναις. Η Αστυνομία όμως εκδηλώνει συμπτώματα ασθενούς όρασης, όπως συμβαίνει εν Μυκόνω. Τι μαρτυρεί αυτή η ανοχή, που έχει εκθρέψει την ασυδοσία; Μονάχα ελλειμματική επάνδρωση και ραθυμία; Ή μήπως ενδείξεις άλλων σχέσεων, πολύ «αδελφικότερων», οι οποίες, βοηθούσης και της ελληνικής χαλαρότητας, ωθούν τους φύλακες να παραβλέπουν τα πάντα, να μη λένε καν «είπαμε, ρε παιδιά, αλλά όχι έτσι, αυτό δεν μπορεί να περάσει»; Προκάλεσε το έγκλημα στη Μύκονο καμιά σαρωτική επιχείρηση αρετής, όπως τις λέγαμε παλιά; Εκλεισε το κέντρο με τους κακοποιούς υπαλλήλους; Εκλεισαν τίποτε η μύωψ δημοτική αρχή και η τοπική Αστυνομία- είτε για ξυλοδαρμό είτε για καθ΄ υποτροπήν «διατάραξη» από τα νυχτερινά ντεσιμπέλ; Μέσα σε τέτοιον βόρβορο, οι επιπτώσεις στον τουρισμό δεν είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί;
"Nissos Mykonos" της Μαρίας Κατσουνάκη...
... από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" :
Oύτε τώρα εξερράγη. Θύμωσε απλώς πολύ, προσπαθώντας να κατανοήσει τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης. Οι 3 από τους 4 δράστες της δολοφονίας του 20xρονου γιου του αφέθησαν ελεύθεροι. Και βρήκε και πάλι την (αξιοθαύμαστη) ψυχραιμία να διαχωρίσει τον τόπο από το έγκλημα, να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της που του συμπαραστάθηκαν. Από πού αντλεί αυτός ο άνθρωπος το σθένος να αίρεται πάνω από τον πόνο της απώλειας, να εξορθολογίζει τη στυγνή δολοφονία του παιδιού του έτσι ώστε να μην εξαπολύει τα βέλη του (την απολύτως δικαιολογημένη οργή του, δηλαδή) κατά πάντων. Και το κυριότερο: να βλέπει τους τρεις από τους τέσσερις δράστες ελεύθερους (!) και πάλι να συμπεριφέρεται κόσμια, αναρωτώμενος μόνο «γιατί προστατεύονται». Ο κ. Ολιβερ Ζαμίτ απευθύνθηκε στους γονείς όλου του κόσμου, «να έρθουν στη θέση της οικογένειάς του και να καταλάβουν πώς νιώθουν, όταν ξέρουν ότι οι τρεις από τους υπεύθυνους για τον θάνατο του γιου του είναι ακόμα ελεύθεροι».
Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του κ. Ζαμίτ λοιπόν και προσπαθώ να «να έρθω στη θέση του». Να μη θολώσει το μυαλό μου. Να ακούσω με ψυχραιμία τις εκδοχές φίλων εκ Μυκόνου ότι η ιστορία του νεαρού Αυστραλού ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οτι είναι μάρτυρες παρόμοιων επεισοδίων τα οποία απλώς «κουκουλώνονται» από τις τοπικές (και αστυνομικές) αρχές για να μην πληγεί ο τουρισμός (!) Οτι γνωρίζουν πώς δρουν αυτά τα κυκλώματα ως κράτος εν κράτει, αλλά κανείς δεν παρεμβαίνει για να τα εξαλείψει. «Δηλαδή ούτε ο αρμόδιος υπουργός μπορεί;», ρώτησα και αισθάνθηκα τουρίστας.
Προσπαθώ, φιλότιμα, να παρακολουθήσω τις δικονομικές ερμηνείες που δεν δίνουν στον εισαγγελέα πάτημα για να κρίνει προφυλακιστέους τους υπόλοιπους τρεις. Στρέφω το βλέμμα μου στους 600 κατοίκους της Μυκόνου που συγκεντρώθηκαν προχθές το απόγευμα σιωπηρά και με οδύνη στην κεντρική πλατεία Μαντώ Μαυρογένους για να διαμαρτυρηθούν. Και την ίδια στιγμή αναζητώ το μούδιασμα στο 24ωρο ξεσάλωμα του νησιού. Την ελάχιστη εκείνη συστολή που θα εμπόδιζε ή τουλάχιστον θα περιόριζε τη βραδινή έξοδο προς το κέντρο όπου «εργάζονταν» οι μπράβοι. Ομως, όχι. Η επόμενη βραδιά ίδια με την προηγούμενη, έστω και με τη μυρωδιά του θανάτου.
Ζητάω βοήθεια στα μπλογκ για να δω πώς σκέφτονται και άλλοι άνθρωποι. Τι κάνουν την ντροπή τους (μας). Διαβάζω στο ενημερωμένο και ευαισθητοποιημένο μυκονιάτικο www. karvouna. wordpress. com για τη «νύχτα που διαφεντεύει την αγορά, την κοινωνική ζωή, τον ύπνο και τον ξύπνιο του νησιού», για τους μεγαλόσχημους νταβατζήδες. Αλλά δεν με παρηγορεί.
Τίποτα δεν με ανακουφίζει. Αυτό το έγκλημα στοίχειωσε μέσα μου. Δυστυχώς κ. Ζαμίτ δεν μπορώ να έρθω στη θέση σας. Γιατί η Μύκονος για εμάς είναι συμβολικός προορισμός. Ορίζει ταυτότητες και στυλ πολιτικών και τηλεαστέρων, παραγόντων και παραγοντίσκων. Η επιτομή του κοσμοπολιτισμού α λα ελληνικά. Που συνδυάζει χάζι και ασυδοσία, γκλάμουρ και κακογουστιά, επιδειξιομανία και βαρβαρότητα. Το έγκλημα είχε ήδη συντελεστεί. Και είμαστε όλοι θεατές.
Oύτε τώρα εξερράγη. Θύμωσε απλώς πολύ, προσπαθώντας να κατανοήσει τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης. Οι 3 από τους 4 δράστες της δολοφονίας του 20xρονου γιου του αφέθησαν ελεύθεροι. Και βρήκε και πάλι την (αξιοθαύμαστη) ψυχραιμία να διαχωρίσει τον τόπο από το έγκλημα, να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της που του συμπαραστάθηκαν. Από πού αντλεί αυτός ο άνθρωπος το σθένος να αίρεται πάνω από τον πόνο της απώλειας, να εξορθολογίζει τη στυγνή δολοφονία του παιδιού του έτσι ώστε να μην εξαπολύει τα βέλη του (την απολύτως δικαιολογημένη οργή του, δηλαδή) κατά πάντων. Και το κυριότερο: να βλέπει τους τρεις από τους τέσσερις δράστες ελεύθερους (!) και πάλι να συμπεριφέρεται κόσμια, αναρωτώμενος μόνο «γιατί προστατεύονται». Ο κ. Ολιβερ Ζαμίτ απευθύνθηκε στους γονείς όλου του κόσμου, «να έρθουν στη θέση της οικογένειάς του και να καταλάβουν πώς νιώθουν, όταν ξέρουν ότι οι τρεις από τους υπεύθυνους για τον θάνατο του γιου του είναι ακόμα ελεύθεροι».
Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του κ. Ζαμίτ λοιπόν και προσπαθώ να «να έρθω στη θέση του». Να μη θολώσει το μυαλό μου. Να ακούσω με ψυχραιμία τις εκδοχές φίλων εκ Μυκόνου ότι η ιστορία του νεαρού Αυστραλού ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οτι είναι μάρτυρες παρόμοιων επεισοδίων τα οποία απλώς «κουκουλώνονται» από τις τοπικές (και αστυνομικές) αρχές για να μην πληγεί ο τουρισμός (!) Οτι γνωρίζουν πώς δρουν αυτά τα κυκλώματα ως κράτος εν κράτει, αλλά κανείς δεν παρεμβαίνει για να τα εξαλείψει. «Δηλαδή ούτε ο αρμόδιος υπουργός μπορεί;», ρώτησα και αισθάνθηκα τουρίστας.
Προσπαθώ, φιλότιμα, να παρακολουθήσω τις δικονομικές ερμηνείες που δεν δίνουν στον εισαγγελέα πάτημα για να κρίνει προφυλακιστέους τους υπόλοιπους τρεις. Στρέφω το βλέμμα μου στους 600 κατοίκους της Μυκόνου που συγκεντρώθηκαν προχθές το απόγευμα σιωπηρά και με οδύνη στην κεντρική πλατεία Μαντώ Μαυρογένους για να διαμαρτυρηθούν. Και την ίδια στιγμή αναζητώ το μούδιασμα στο 24ωρο ξεσάλωμα του νησιού. Την ελάχιστη εκείνη συστολή που θα εμπόδιζε ή τουλάχιστον θα περιόριζε τη βραδινή έξοδο προς το κέντρο όπου «εργάζονταν» οι μπράβοι. Ομως, όχι. Η επόμενη βραδιά ίδια με την προηγούμενη, έστω και με τη μυρωδιά του θανάτου.
Ζητάω βοήθεια στα μπλογκ για να δω πώς σκέφτονται και άλλοι άνθρωποι. Τι κάνουν την ντροπή τους (μας). Διαβάζω στο ενημερωμένο και ευαισθητοποιημένο μυκονιάτικο www. karvouna. wordpress. com για τη «νύχτα που διαφεντεύει την αγορά, την κοινωνική ζωή, τον ύπνο και τον ξύπνιο του νησιού», για τους μεγαλόσχημους νταβατζήδες. Αλλά δεν με παρηγορεί.
Τίποτα δεν με ανακουφίζει. Αυτό το έγκλημα στοίχειωσε μέσα μου. Δυστυχώς κ. Ζαμίτ δεν μπορώ να έρθω στη θέση σας. Γιατί η Μύκονος για εμάς είναι συμβολικός προορισμός. Ορίζει ταυτότητες και στυλ πολιτικών και τηλεαστέρων, παραγόντων και παραγοντίσκων. Η επιτομή του κοσμοπολιτισμού α λα ελληνικά. Που συνδυάζει χάζι και ασυδοσία, γκλάμουρ και κακογουστιά, επιδειξιομανία και βαρβαρότητα. Το έγκλημα είχε ήδη συντελεστεί. Και είμαστε όλοι θεατές.
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008
"NAMMOS"
Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, στην θάλασσα της Ψαρούς δεν θάπεφτα με τίποτε για να κολυμπήσω... Ίσως μόνον αν με κυνηγούσαν από την ξηρά και δεν θάχα άλλη διέξοδο!..Ότι ισχύει, όμως, για την θάλασσα της Ψαρούς δεν ισχύει για το "ΝΑΜΜΟS", το εστιατόριο, που από το 2003 άλλαξε και ακόμα αλλάζει κάθε χρονιά τα δεδομένα των εστιατορίων της Μυκόνου, ταράζοντας τον ύπνο και τον γνωστό Ελληνικό εφησυχασμό των επιχειρηματιών του τουρισμού στο νησί.
Ξεκινώντας από την αρχή "value for money" - κάτι κιόλας σπάνιο για την Ελληνική πραγματικότητα - προσπαθεί και το καταφέρνει κάθε χρόνο να παρουσιάσει κάτι καινούριο και κάτι καλύτερο, χωρίς ποτέ και σε καμμία περίπτωση να επιτρέψει να πέσει το επίπεδο του service του και των γενικότερων υπηρεσιών, που προσφέρει...
Το sushi ή η σαμπάνια στην αμμουδιά δεν με ενδιαφέρει προσωπικά - το αφήνω για άλλους και με γειά τους!- αλλά με ενδιαφέρει να φάω σε ένα εστιατόριο, όπου δεν θα με κοροϊδέψουν ούτε ως προς την ποιότητα ούτε ως προς την ποσότητα ή τις τιμές και όπου τα αγόρια και τα κορίτσια του service δεν ποζάρουν και δεν "πουλάνε μούρη" στους πελάτες - απλώς χαμογελούν και "σκίζονται" γι' αυτούς!..
Με ενδιαφέρει ακόμη να ξέρω πως αυτό το εστιατόριο θα με βγάλει ασπροπρόσωπο, στην περίπτωση, που θάχω καλεσμένους, και πως αν κάποια στιγμή γίνει ένα λάθος στην εξυπηρέτηση - κάτι, που μοιραία συμβαίνει κάποτε σε όλες μα όλες τις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών - ο μετέπειτα χειρισμός θα είναι τέτοιος, που θα με κάνει όχι να το ξεχάσω, αλλά να ξαναπάω, ευχόμενος να γίνει πάλι κάποιου είδους λάθος!.. Και το λέω αυτό, μετά λόγου γνώσεως...
Με τον Ζαννή, τον επιχειρηματία του "NAMMOS" δεν συνδέομαι κι ούτε γνωρίζω πώς κατάφερε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια τόσο πολλά πράγματα στον τομέα του.
Είναι βέβαιο, όμως, ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε με όραμα το οποίο κάπως κατορθώνει από το 2003 και το διατηρεί πάντα ολοζώντανο μέσα του κι έξω του, ψάχνει και ψάχνεται συνεχώς και το αποτέλεσμα φαίνεται χρόνο με το χρόνο... το αποτέλεσμα, το εισπράττει ασφαλώς ο ίδιος, αλλά μαζί του το εισπράττουμε κι εμείς, οι πελάτες του εστιατορίου, και το εισπράττει κι η Μύκονος, συνολικά...
Κι αφού μέχρι και την Ψαρού ανάστησε ο άνθρωπος, του εύχομαι να συνεχίσει στην ίδια ρότα, να μη εφησυχάσει, ώστε μαζί του να μη εφησυχάσει ούτε ο όποιος ανταγωνισμός!..
O Luis Orozco στο "Hammam"
Πριν από λίγες μόλις ημέρες μιλήσαμε για την Έκθεση Ζωγραφικής του Luis Orozco στην Γκαλερί "Hammam" της Μυκόνου.
Το ότι η Μύκονος αποτελεί πηγή εμπνεύσεως για πολλούς ζωγράφους και καλλιτέχνες είναι γνωστό. Αυτό, που ίσως να είναι λιγότερο γνωστό είναι το ότι κάποιοι από αυτούς την έχουν επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας - και ένας ανάμεσά τους είναι και ο Luis Orozco, που γεννήθηκε και σπούδασε ζωγραφική στο Μεξικό.
Ο ζωγράφος, που εικονίζεται εδώ με την γκαλερίστα του "Hammam", ζει και εμπνέεται και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στην Μύκονο, όπου, άλλωστε διατηρεί το ""ΟΡΑΜΑ", τον δικό του μόνιμο εκθεσιακό χώρο, στην πάροδο της Ενόπλων Δυνάμεων, που ξεκινάει δίπλα από το κατάστημα της "NAUTICA".
Η ζωγραφική του Orozco ορίζεται κυρίως από τα έντονα, ζεστά χρώματα και τις γραμμές, που χαρακτηρίζουν το κλασικό Μυκονιάτικο τοπίο και που αποτελούν συνάμα την συνισταμένη των οπτικών βιωμάτων των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ζήσει είτε στο Μεξικό είτε στις Κυκλάδες.
Η Έκθεση στο "Hammam" μπορεί να έχει τελειώσει καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά τα χρώματα κι οι φιγούρες του Luis Orozco μένουν βαθιά εντυπωμένα μέσα μας και μας ακολουθούν - κι αυτό είναι γιορτή για την ματιά και την ψυχή!
Το ότι η Μύκονος αποτελεί πηγή εμπνεύσεως για πολλούς ζωγράφους και καλλιτέχνες είναι γνωστό. Αυτό, που ίσως να είναι λιγότερο γνωστό είναι το ότι κάποιοι από αυτούς την έχουν επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας - και ένας ανάμεσά τους είναι και ο Luis Orozco, που γεννήθηκε και σπούδασε ζωγραφική στο Μεξικό.
Ο ζωγράφος, που εικονίζεται εδώ με την γκαλερίστα του "Hammam", ζει και εμπνέεται και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στην Μύκονο, όπου, άλλωστε διατηρεί το ""ΟΡΑΜΑ", τον δικό του μόνιμο εκθεσιακό χώρο, στην πάροδο της Ενόπλων Δυνάμεων, που ξεκινάει δίπλα από το κατάστημα της "NAUTICA".
Η ζωγραφική του Orozco ορίζεται κυρίως από τα έντονα, ζεστά χρώματα και τις γραμμές, που χαρακτηρίζουν το κλασικό Μυκονιάτικο τοπίο και που αποτελούν συνάμα την συνισταμένη των οπτικών βιωμάτων των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ζήσει είτε στο Μεξικό είτε στις Κυκλάδες.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο το ότι ο Μεξικανός Orozco έκανε σπίτι του την Μύκονο, με την ευκολία που, φαντάζομαι, κι ένας Κυκλαδίτης θα ένοιωθε σπίτι του το Μεξικό ή την Santa Fe του Νέου Μεξικού των ΗΠΑ. Το φως κι οι δυσκολίες της ζωής, τα χρώματα κι οι πανάρχαιες, ενστικτώδεις αρχιτεκτονικές λύσεις, που απαντούσαν στα ίδια καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων των δύο τόσο απομακρυσμένων, αλλά και τόσο κοντινών, αυτών περιοχών, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά και είναι ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά, που ανάγλυφα και μαγευτικά εμφανίζονται στους πίνακες του ζωγράφου και μας ταξιδεύουν!
Η Έκθεση στο "Hammam" μπορεί να έχει τελειώσει καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά τα χρώματα κι οι φιγούρες του Luis Orozco μένουν βαθιά εντυπωμένα μέσα μας και μας ακολουθούν - κι αυτό είναι γιορτή για την ματιά και την ψυχή! Luis, σ' ευχαριστούμε!
Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Μια μικρή παρέκβαση...
... απόψε από την συνήθη, Μυκονιάτικη, θεματολογία αυτού του blog...
Μια παρέκβαση για ννα παρουσιάσω ένα καινούριο blog, που ξεκινάει το ταξίδι του με μουσικές από κάποιο άλλο αγαπημένο λιμάνι, το λιμάνι του Πειραιά, και φιλοδοξεί να καλύψει την πλούσια σε ανθρώπους και βιώματα Δυτική πλευρά της Αττικής!
Για την προμετωπίδα του blog μου έγινε η τιμή να μπει μια φωτογραφία δική μου από τα docks του Κερατσινίου - docks, που θα γίνουν decks και θα μας ταξιδέψουν σε ρότες μουσικές, αρκεί να συντονισθούμε στο SUNSET RADIO STATION!
Καλορίζικο εύχομαι νάναι αυτό το blog και καλό μουσικό ταξίδι νάχουν όλοι μαζί του!..
Μια παρέκβαση για ννα παρουσιάσω ένα καινούριο blog, που ξεκινάει το ταξίδι του με μουσικές από κάποιο άλλο αγαπημένο λιμάνι, το λιμάνι του Πειραιά, και φιλοδοξεί να καλύψει την πλούσια σε ανθρώπους και βιώματα Δυτική πλευρά της Αττικής!
Για την προμετωπίδα του blog μου έγινε η τιμή να μπει μια φωτογραφία δική μου από τα docks του Κερατσινίου - docks, που θα γίνουν decks και θα μας ταξιδέψουν σε ρότες μουσικές, αρκεί να συντονισθούμε στο SUNSET RADIO STATION!
Καλορίζικο εύχομαι νάναι αυτό το blog και καλό μουσικό ταξίδι νάχουν όλοι μαζί του!..
A picture for Doujon Zammit
This is a picture I wish to dedicate to Doujon Zammit, the 20 years old Australian boy who was killed mercilessly and unjustly in Mykonos this week...Let his soul be like a fully lighted ship sailing steadily across a dark and agitated sea... to the sweetest sunset there ever was...
Σάββατο 2 Αυγούστου 2008
Μια διαμαρτυρία "λευκή"...
... για ένα παληκάρι χαμένο άδικα, όσο ακόμη ήταν λευκό κι άσπιλο - σε αντίθεση μ' όλους εμάς, τους υπόλοιπους...
Για την συνείδησή μας...
Για την λευκή Μύκονο, που ξέραμε και που αξίζει σ' όλους...
Την Κυριακή 3 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ, στην Πλατεία Μαντώς, στην Χώρα...
Μια διαμαρτυρία "λευκή", αλλά, ελπίζω, όχι και βουβή, όχι άστοχη, όχι αόριστη...
Είναι στιγμές που χρειάζεται η οργή κι ο θυμός, ως κινητήρια δύναμη, που μπορεί γι' αρχή να μας κάνει να σκεφτούμε από πού ξεκινήσαμε και πού (αφεθήκαμε να) βαδίζουμε, μήπως και βρούμε πάλι τον δρόμο μας, την θέση μας...
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι αδιάφοροι, δεν κάνουμε όλοι μονάχα ξένοιαστες διακοπές στην Μύκονο...
Για την συνείδησή μας...
Για την λευκή Μύκονο, που ξέραμε και που αξίζει σ' όλους...
Την Κυριακή 3 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ, στην Πλατεία Μαντώς, στην Χώρα...
Μια διαμαρτυρία "λευκή", αλλά, ελπίζω, όχι και βουβή, όχι άστοχη, όχι αόριστη...
Είναι στιγμές που χρειάζεται η οργή κι ο θυμός, ως κινητήρια δύναμη, που μπορεί γι' αρχή να μας κάνει να σκεφτούμε από πού ξεκινήσαμε και πού (αφεθήκαμε να) βαδίζουμε, μήπως και βρούμε πάλι τον δρόμο μας, την θέση μας...
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι αδιάφοροι, δεν κάνουμε όλοι μονάχα ξένοιαστες διακοπές στην Μύκονο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)