... από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" :
Oύτε τώρα εξερράγη. Θύμωσε απλώς πολύ, προσπαθώντας να κατανοήσει τη λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης. Οι 3 από τους 4 δράστες της δολοφονίας του 20xρονου γιου του αφέθησαν ελεύθεροι. Και βρήκε και πάλι την (αξιοθαύμαστη) ψυχραιμία να διαχωρίσει τον τόπο από το έγκλημα, να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της που του συμπαραστάθηκαν. Από πού αντλεί αυτός ο άνθρωπος το σθένος να αίρεται πάνω από τον πόνο της απώλειας, να εξορθολογίζει τη στυγνή δολοφονία του παιδιού του έτσι ώστε να μην εξαπολύει τα βέλη του (την απολύτως δικαιολογημένη οργή του, δηλαδή) κατά πάντων. Και το κυριότερο: να βλέπει τους τρεις από τους τέσσερις δράστες ελεύθερους (!) και πάλι να συμπεριφέρεται κόσμια, αναρωτώμενος μόνο «γιατί προστατεύονται». Ο κ. Ολιβερ Ζαμίτ απευθύνθηκε στους γονείς όλου του κόσμου, «να έρθουν στη θέση της οικογένειάς του και να καταλάβουν πώς νιώθουν, όταν ξέρουν ότι οι τρεις από τους υπεύθυνους για τον θάνατο του γιου του είναι ακόμα ελεύθεροι».
Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του κ. Ζαμίτ λοιπόν και προσπαθώ να «να έρθω στη θέση του». Να μη θολώσει το μυαλό μου. Να ακούσω με ψυχραιμία τις εκδοχές φίλων εκ Μυκόνου ότι η ιστορία του νεαρού Αυστραλού ήταν ουσιαστικά το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οτι είναι μάρτυρες παρόμοιων επεισοδίων τα οποία απλώς «κουκουλώνονται» από τις τοπικές (και αστυνομικές) αρχές για να μην πληγεί ο τουρισμός (!) Οτι γνωρίζουν πώς δρουν αυτά τα κυκλώματα ως κράτος εν κράτει, αλλά κανείς δεν παρεμβαίνει για να τα εξαλείψει. «Δηλαδή ούτε ο αρμόδιος υπουργός μπορεί;», ρώτησα και αισθάνθηκα τουρίστας.
Προσπαθώ, φιλότιμα, να παρακολουθήσω τις δικονομικές ερμηνείες που δεν δίνουν στον εισαγγελέα πάτημα για να κρίνει προφυλακιστέους τους υπόλοιπους τρεις. Στρέφω το βλέμμα μου στους 600 κατοίκους της Μυκόνου που συγκεντρώθηκαν προχθές το απόγευμα σιωπηρά και με οδύνη στην κεντρική πλατεία Μαντώ Μαυρογένους για να διαμαρτυρηθούν. Και την ίδια στιγμή αναζητώ το μούδιασμα στο 24ωρο ξεσάλωμα του νησιού. Την ελάχιστη εκείνη συστολή που θα εμπόδιζε ή τουλάχιστον θα περιόριζε τη βραδινή έξοδο προς το κέντρο όπου «εργάζονταν» οι μπράβοι. Ομως, όχι. Η επόμενη βραδιά ίδια με την προηγούμενη, έστω και με τη μυρωδιά του θανάτου.
Ζητάω βοήθεια στα μπλογκ για να δω πώς σκέφτονται και άλλοι άνθρωποι. Τι κάνουν την ντροπή τους (μας). Διαβάζω στο ενημερωμένο και ευαισθητοποιημένο μυκονιάτικο www. karvouna. wordpress. com για τη «νύχτα που διαφεντεύει την αγορά, την κοινωνική ζωή, τον ύπνο και τον ξύπνιο του νησιού», για τους μεγαλόσχημους νταβατζήδες. Αλλά δεν με παρηγορεί.
Τίποτα δεν με ανακουφίζει. Αυτό το έγκλημα στοίχειωσε μέσα μου. Δυστυχώς κ. Ζαμίτ δεν μπορώ να έρθω στη θέση σας. Γιατί η Μύκονος για εμάς είναι συμβολικός προορισμός. Ορίζει ταυτότητες και στυλ πολιτικών και τηλεαστέρων, παραγόντων και παραγοντίσκων. Η επιτομή του κοσμοπολιτισμού α λα ελληνικά. Που συνδυάζει χάζι και ασυδοσία, γκλάμουρ και κακογουστιά, επιδειξιομανία και βαρβαρότητα. Το έγκλημα είχε ήδη συντελεστεί. Και είμαστε όλοι θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου