Αλήθειες και ψέματα για την Μύκονο - και όχι μόνον...

Φέτος, πήγα στην Μύκονο, μετά το Πάσχα…
Συγκεκριμένα, έφτασα το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα, πολύ περίεργος για την κατάσταση, που θα αντιμετώπιζα.
Τα κακά μαντάτα, η αρνητική διάθεση κι ο φόβος για τα στοιχεία της τουριστικής κίνησης, είχαν αρχίσει να διαχέονται ήδη από τους χειμωνιάτικους μήνες, αλλά το Πάσχα θα αποτελούσε την πρώτη πρακτική δοκιμασία.
Ακόμη κι αν θάμουν προσωπικά αισιόδοξος, έχασα κάθε αισιοδοξία όταν είδα την Μεγάλη Πέμπτη να κυκλοφορεί το «DOWNTOWN» με πολυσέλιδο αφιέρωμα στο «Πάσχα στην Μύκονο»… Κίνηση πανικού, κίνηση σπασμωδική – έτσι μου φάνηκε εμένα, τουλάχιστον.
Γιατί, ποιος Έλληνας δεν ξέρει τι γίνεται – τι γινόταν, ως πέρυσι, δηλαδή - κάθε Πάσχα στην Μύκονο κι είχε ανάγκη να το μάθει από ένα ρεπορτάζ της υστάτης ώρας, ολοφάνερα γραμμένο «στο πόδι», πρόχειρα και ακαλαίσθητα;
Γιατί ποιός θα παρασυρόταν τελευταία στιγμή, 24 ώρες πριν από την μεγάλη έξοδο, να σκεφθεί και να αποφασίσει να πάει στην Μύκονο;
Και γιατί, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και σε συστηματικά καλλιεργούμενο κλίμα πανικού, να πάει κάποιος στην Μύκονο, όπου το «value for money» έχει προ πολλού σουβλισθεί ανελέητα;

Η πρώτη αλήθεια, λοιπόν, είναι πως φέτος, το Πάσχα, η Μύκονος δεν είχε κόσμο. Κι ας είπε άλλα ο κ. Δήμαρχος. Κι ας είπε άλλα, κάπως πιο διπλωματικά, ο Πρόεδρος των Ξενοδόχων. Κι ας έγραψε άλλα, μετά το Πάσχα, η επιστρατευθείσα Κα Μυτιληναίου της σοβαρής "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", που αμφιβάλλω αν ασχολήθηκε ποτέ στο παρελθόν με κοσμικού περιεχομένου ρεπορτάζ για την Μύκονο.
Δεν είχε τον κόσμο, που είχε άλλοτε και που έχει ανάγκη το νησί, για να στηρίξει τις ιδιωτικές επενδύσεις, που έχουν γίνει – για δημοτικές και δημόσιες ούτε λόγος, τόχουμε ξαναπεί αυτό!
Δεν είχε, επίσης, ούτε την κατηγορία εκείνη των Πασχαλινών επισκεπτών, που, με την οικονομική τους επιφάνεια και με την ματαιοδοξία τους, μπορούν και θέλουν να πληρώσουν τις εξωφρενικές τιμές, που (εξακολουθούν να) ζητούν οι περισσότεροι επαγγελματίες του τουριστικού τομέα στο νησί.

Η δεύτερη αλήθεια είναι πως, παρά τα όσα παραπλανητικά γράφτηκαν, οι τιμές δεν έχουν πέσει 20%, όπως έγραφε κάπου το «DOWNTOWN».
Όταν το πρωί της Παρασκευής του Πάσχα, 24 Απριλίου, στην μισοάδεια «ΑΙΓΛΗ», για τρεις (αριθμητικά: 3) καφέδες πληρώνει κάποιος δωδεκάμισι (αριθμητικά: 12,5) ευρώ - 4.700 παλιές δραχμούλες!!! - χωρίς pour boire, οι τιμές μάλλον δεν έχουν πέσει… Εκτός κι αν το 20% υπολογίζεται με βάση το πού θα είχαν σκαρφαλώσει οι τιμές φέτος, αν δεν υπήρχε η κρίση!

Η τρίτη αλήθεια είναι πως κατά 20% μάλλον έχουν πέσει η ποσότητα των μερίδων και η ποιότητα του service – αλλά σ’ αυτό θα επανέλθω αργότερα, γιατί δεν θάθελα να αδικήσω μέρη αγαπημένα καταγράφοντας εντυπώσεις από μια και μόνη επίσκεψή μου στις αρχές της σαιζόν.

Ο αριθμός των Ξενοδοχείων, που δεν άνοιξαν για το Πάσχα…
Ακόμη περισσότερο τα πολλά εστιατόρια και μπαρ της Χώρας, που επίσης δεν άνοιξαν…
Το ότι την Δευτέρα του Πάσχα, για πρώτη, νομίζω, φορά στα χρονικά, δεν υπήρχε απογευματινό δρομολόγιο επιστροφής «HIGHSPEED» στην Ραφήνα…
Όλα αυτά προϊδεάζουν ότι το Καλοκαίρι θα είναι ψυχρό για τον τουρισμό της Μυκόνου, αν κάποιοι στο νησί δεν αλλάξουν νοοτροπία και δεν προσαρμοσθούν στις ανάγκες του κόσμου.
Μπορεί όσοι καυτηρίαζαν τις υπερβολές του προκλητικού «LIFESTYLE» των βλαχομπαρόκ κοινωνικών μας στρωμάτων, τόσο στην Μύκονο όσο και αλλού, να χαμογελούν τώρα που όλως αιφνιδίως ο Τύπος, οι δημοσιογράφοι και οι κριτικοί ανακάλυψαν την γοητεία του «value for money», τις παραδοσιακές ταβέρνες, τα απλά ξενοδοχεία, τις εκπτώσεις και τις προσφορές, αλλά γεγονός παραμένει ότι μια τέτοια «δικαίωση» όποιων έβλεπαν λίγο πιο μακριά δεν λύνει το ουσιαστικό πρόβλημα. Η Ελλάδα ζει κυρίως από τον Τουρισμό και οφείλει να προσαρμόσει το τουριστικό της προϊόν, την ποιότητα, το είδος και την τιμολόγησή του, όχι απλώς στις όποιες σημερινές αλλά και στις πραγματικές ανάγκες των πελατών της.

Αν τέλειωσε οριστικά η εποχή του ξέφρενου πάρτυ των αγορών, αν το κενό περιεχομένου «LIFESTYLE» και οι ματαιόδοξες υπερβολές εξεμέτρησαν επί τέλους το ζην, είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη για την Ελλάδα και για την Μύκονο, που αποτελεί ναυαρχίδα του Ελληνικού Τουρισμού, να απομακρυνθούν από αδιέξοδες νοοτροπίες και πρακτικές. Υγιής και μακρόπνοη τουριστική ανάπτυξη δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ο μονόπλευρος προσανατολισμός στο night life ούτε οι αρπαχτές της μιας βραδυάς και της μιας σαιζόν ούτε τα εκκεντρικά και εκτός κλίματος εστιατόρια με τις ακόμη πιο εκκεντρικές τιμές!
Ο τουρίστας που θα έρχεται και θα ξαναέρχεται στην Ελλάδα και στην Μύκονο μπορεί να πάει, το πολύ, μια φορά να φάει το black cod του κ. Matsuhisha - κι αν θα πάει... γιατί αν τον ενδιαφέρει, μπορεί ανετότερα να φάει το ίδιο ή κάτι τέτοιο και στην Αθήνα και στην Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή στο Μπαλί.
Μπορεί να πάει, όμως, πολλές φορές, για να φάει τον γλυκύτατο λευκό, λευκότατο, μπακαλιάρο του «Αποστόλη» και το γουρουνόπουλο του «Ότι απόμεινε», στην Άνω Μερά.
Μπορεί να γυρίσει στην πόλη του ή στην πατρίδα του και νάχει να λέει για το απλό, ζεστό service της «Rosticceria» ή της «Apalloοsa», όπου, αν θέλει διεθνή κουζίνα, τρώει, τέλος πάντων, πολύ καλά, χωρίς να τον «γδύνουν».
Μπορεί να έρθει και να ξανάρθει για τα πανηγύρια του Αιγαίου, για Επιτάφιο και Ανάσταση σε Μοναστήρια κι όχι για λιτανείες-πασαρέλες κενότητας, για το μπάνιο στον Άγιο Σώστη και όχι για την ανεκδιήγητη και παρακαλεστή ομπρέλα ρεζερβέ της Ψαρούς…

Αυτός ο τουρίστας, που θα αναζητήσει και θα βρει την καλή, γνήσια, ελληνικότητα στις διακοπές του, στο φαγητό του, στην φιλοξενία, πρέπει να είναι ο «στόχος» των επαγγελματιών του Τουρισμού… γιατί είναι συνειδητός τουρίστας, γιατί ξέρει τι ψάχνει και θα ξανάρθει εκεί όπου θα το βρει, γιατί δεν ακολουθεί τυφλά μια μόδα, που φέτος τον τρέχει στην Ελλάδα και του χρόνου στον Αγ. Μαυρίκιο.

Η οικονομική κρίση μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία για να προσγειωθούμε όλοι και να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας. Για να γίνει καινούρια ιεράρχηση των τουριστικών μας αξιών, πιο μακροπρόθεσμη, πιο υγιής, πιο σταθερή, όπως γίνεται ήδη παντού στον κόσμο, σ’ όλους τους τομείς της οικονομίας. Για όσους αγαπούν την Μύκονο το ερώτημα είναι αν το νησί θα προσαρμοσθεί στο πνεύμα των νέων καιρών ή αν θα επιμείνει στο πρόχειρο, ρηχό φτιασίδωμα της βιτρίνας και στην παρωχημένη ρότα του.
Να... κάπως σαν αυτό το λεωφορείο, που περιμένει στο Καλαμοπόδι - συγγνώμη, στο Paradise, εννοώ:

Οψόμεθα...