"Desnudos" de Luis Orozco

Για τον Μεξικανό ζωγράφο Luis Orozco είχα μιλήσει και πέρσι, τέτοιαν εποχή περίπου, μ' αφορμή άλλην έκθεσή του στην Μύκονο. Πολιτογραφημένος Μυκονιάτης πλέον, που συμπληρώνει 50 χρόνια μόνιμης παρουσίας και, κυρίως, μόνιμης, δημιουργίας στο νησί, ο Luis Orozco συνδέει σταθερά την ζωγραφική παράδοση της πατρίδας του και τις καλλιτεχικές διδαχές της Frida Kahlo και του Diego Rivera με την Ελλάδα, το φως των Κυκλάδων, την ανελέητη ένταση των χρωμάτων της Μυκόνου!

Η κατανόηση κι η συναίσθηση του έργου του προϋποθέτει, νομίζω, ένα πνεύμα κι ένα σώμα ανοιχτά στην ένταση της ζωής και στον αισθησιασμό, με την καλή τους έννοια...

Όχι, δηλαδή, με την έννοια του προκλητικά φτηνού κι ανέξοδου σεξουαλισμού, του χορού στα τραπέζια και στις μπάρες και του ποτού, που κατεβαίνει μονορούφι, για να παραγγελθεί αμέσως άλλο, δίχως χάσιμο χρόνου!

Μιλάω για εκείνο το αργό λίκνισμα, που αποτελεί πρόσκληση κι όχι πρόκληση βιαστική, στα όρθια...

Μιλάω για το ποτό, που κατεβαίνει σιγά-σιγά, γουλιά-γουλιά, αφού πρώτα, σταθεί για λίγο στον ουρανίσκο...

Μιλάω για το ανοιχτό παράθυρο στο φως και στην θάλασσα, για το αεράκι, που φυσάει και παρασύρει την κουρτίνα τόσο όσο για να προλάβουμε να κλέψουμε μια ματιά από το δωμάτιο και το κρεβάτι λίγο πριν ή λίγο μετά...

Μιλάω για εκείνον τον αισθησιασμό, που επιστρατεύει όλες τις αισθήσεις μαζί και σ' όλες μαζί απευθύνεται, για να γεννήσει λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα την επιθυμία, τον πόθο, τον έρωτα κι όχι το σεξ το στιγμιαίο, το φευγαλέο, το που σαν νοιώσιμο λησμονιέται την επόμενη στιγμή όπως λησμονιούνται τα σώματα των τυχαίων "συντρόφων", που απομακρύνονται δίχως να θυμηθούν να ρωτήσουν ένα όνομα, ένα γούστο, κάτι, τέλος πάντων...

Η καινούρια δουλειά του Luis Orozco, που από σήμερα κι ώς τις 16 Αυγούστου παρουσιάζεται στην "Scala Shop Gallery", του Δημήτρη Ρουσουνέλου, πάνω στο Ματογιάνι, εμπερικλείει, νομίζω, ακριβώς αυτήν την ποιότητα γνήσιου αισθησιασμού, που στοίχειωνε τον Picasso στην ζωή και στο έργο του, που σήμαινε σαλπάρισμα για τον "Μεγάλο Ανατολικό" του Ανδρέα Εμπειρίκου, που έπαιρνε την μορφή χονδρών σταγόνων ιδρώτα στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Οι καιροί μπορεί να μη είναι ποτέ από μόνοι τους έτσι αισθητικά ηδονικοί - και ειδικά οι δικοί μας δεν είναι ή, τουλάχιστον, δεν είναι πια! - κι είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη που δημιουργεί σ' όλους μας την υποχρέωση να πασχίζουμε περισσότερο για να τους κάνουμε αισθητικούς, όπως κι όσο τους πρέπει... Όπως κι όσο πρέπει και σ' εμάς και μας χρειάζεται!