Graffiti στην Μύκονο: Ο ΓΙΑΝΞ στην Λάκκα

Η περιοχή της Λάκκας στην Χώρα της Μυκόνου είναι μια έκταση ανοιχτή, ένα κάποιο "ξέφωτο" στον πυκνοκατοικημένο ιστό της πόλης. Σχεδόν επίπεδη, με μιαν μόνον ελαφρά ανωφέρεια, που καταλήγει στο υπαίθριο και φιλόξενο ομώνυμο Θεατράκι.

Η γειτονιά, στους ξένους, τουλάχιστον, είναι μάλλον πιο πολύ γνωστή ως πιάτσα Ιταλικών εστιατορίων και αναγκαστικό πέρασμα για όσους θέλουν τον πιο σύντομο δρόμο από την Φάμπρικα προς την Ενόπλων Δυνάμεων και το Ματογιάνι. 

Είναι, όμως, κι αρκετά άλλα πράγματα: εκεί είναι το Ταχυδρομείο - κι εκεί ήταν και το Αστυνομικό Τμήμα, μέχρι που μεταφέρθηκε στην περιοχή του αεροδρομίου. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως εκεί είναι το Δημοτικό Σχολείο, το Νηπιαγωγείο, ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ και μια Παιδική Χαρά, από τις ελάχιστες, που έχει το νησί. Αυτή η Παιδική Χαρά, μάλιστα, ήταν και το μόνο μέρος, που είχα να πάω τις μικρές τότε κόρες μου στην δεκαετία του '90... Άλλο τίποτε δεν υπήρχε. Μέχρι το 2001, μάλιστα, δεν είχε ακόμη πεζοδρομηθεί κι η Πλατεία της Άνω Μεράς, που έμελλε να γίνει μικρός παράδεισος για τα παιδιά και σωτηρία για τους γονείς τους. 

Η συγκέντρωση αυτών των χώρων στην Λάκκα σε συνδυασμό με την άπλα της φυσικό είναι να προσελκύει τα παιδιά και την νεολαία.       

Τον τελευταίο χρόνο, όμως, υπήρξε μια ευρείας κλίμακας παρέμβαση και η γειτονιά πήρε πολύ χρώμα. Από το ύψος του γηπέδου μέχρι και το Θεατράκι οι τοίχοι γέμισαν graffiti, όπως στις μεγάλες πόλεις. Ως δημιουργός, όλες τις ζωγραφιές και τα μηνύματα υπογράφει ο ΓΙΑΝΞ, για τον οποίο δεν έχω άλλα στοιχεία.

Βλέποντας τις τοιχογραφίες του, ωστόσο, διακρίνω μια λεπτότητα στην τεχνοτροπία, στην πινελιά και μιαν ευγένεια στα μηνύματα, που προσπαθεί να περάσει με λόγια και σχέδια και χρώματα.

΄Ολα τα "μηνύματά" του αποτυπώνουν βασικές ανησυχίες των γονιών και απευθύνονται σε μικρά παιδιά, που λόγω της Παιδικής Χαράς και του Νηπιαγωγείου αποτελούν την πλειονότητα των θαμώνων της Λάκκας.

 Υπάρχουν, όμως, και μηνύματα, που αποτελούν γενικότερου ενδιαφέροντος αλήθειες της ζωής, που καλό είναι να διαβάζουμε και να θυμόμαστε κι οι μεγαλύτεροι, για να αντιμετωπίζουμε πιο ώριμα τις ανθρώπινες σχέσεις μας:

Κάποιους στοιχειώδεις κανόνες καλής και διακριτικής συμπεριφοράς στην παραλία, ας πούμε, οι μεγάλοι τους έχουν σίγουρα ανάγκη πιο πολύ κι απ' τα παιδιά!

Ανάμεσα στις τοιχογραφίες, θα βρει κανείς και αρχαιοελληνική θεματολογία, πιθανότατα εμπνεόμενη από τον προαιώνιο και ακατάλυτο δεσμό της Μυκόνου με την Δήλο:

Επίσης, όμως, και με την Αθήνα και τον κλασικό πολιτισμό:

Όπως συμβαίνει και στις μεγάλες πόλεις, έτσι είναι πιθανό και στην Μύκονο να μη συμφωνούν όλοι με την ιδέα του graffiti. Το graffiti, όμως, δεν παύει να είναι προϊόν του άμεσου περιβάλλοντός του και μια μορφή Τέχνης σύγχρονης, που προέκυψε από την ανάγκη της εγκλωβισμένης στα αστικά κέντρα νεολαίας να εκφρασθεί.

Δεν είναι, βέβαια, όλα τα graffiti καλά και εμπνευσμένα, αλλά ούτε και όλη η "επίσημη" Τέχνη είναι πάντα καλή.

Στις πόλεις αποτελεί συχνά κραυγή, προσπάθεια κάποιων να ακουσθούν, διέξοδο, εκτόνωση. τα χρώματα είναι συχνά σκοτεινά και οι μορφές παραμορφωμένες, στοιχειωτικές, τα μηνύματα κοινωνικά και πολιτικά. Σε ένα Κυκλαδίτικο νησί τουριστικό κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ανορθογραφία, όχι γιατί εκεί η νεολαία δεν αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά γιατί αυτά είναι άλλου περιεχομένου και άλλης κατηγορίας από αυτά των εγκλωβισμένων αστών.           

Από άποψη σχέσης με το περιβάλλον, λοιπόν, στο graffiti του ΓΙΑΝΞ φυσικό είναι να κυριαρχεί μια πιο ηλιόλουστη διάθεση, μια θαλασσινή θεματογραφία, μια σχεδόν παιδιάστικη αισιοδοξία, που αποτυπώνεται σαφέστατα στις καθαρές γραμμές, στα χρώματα και στην όλη εικαστική προσέγγιση -

γι' αυτό και νομίζω πως το αποτέλεσμα της δουλειάς του ΓΙΑΝΞ, με δεδομένο και το κοινό, στο οποίο "απευθύνεται", αποτελεί μια καλοδεχούμενη νότα στο σκηνικό της Λάκκας.