Τα πηγάδια

Η ΟΛΗ ΜΥΚΟΝΟΣ

Το πιο αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό της Μυκόνου, είναι η αντοχή της στον χρόνο. Οι τάσεις κι οι μόδες περνάνε, αλλά η Μύκονος μένει, όσο κι αν την κατηγορούν πολλοί για πολλά.

Η σταθερά του Ελληνικού Καλοκαιριού διατηρείται ακλόνητη ακόμα και τώρα, που όλα εκπίπτουν. Μια τριήμερη «περατζάδα» από το νησί την κάνουν όλοι έτσι κι αλλιώς!

Πριν και πέρα από τεχνητές ετικέτες, όπως «η άλλη Μύκονος», η "χίπικη Μύκονος" ή «η gay Μύκονος», υπάρχει η ακαταμάχητη συνολική ταυτότητα του νησιού, που παραβλέπει τις ενστάσεις και ενώνει όλες τις «φυλές». Αυτή η «όλη Μύκονος» είναι ένα ενιαίο σύνολο, με επί μέρους πτυχές, που αλληλοτροφοδοτούνται και είναι προσιτές στον καθένα, ανάλογα με τα γούστα, τις διαθέσεις της στιγμής.

Και τι συνθέτει αυτή την «όλη Μύκονο»;

Πρώτο, το γεωλογικό παράδοξο της Μυκόνου: ένα άγριο, βραχώδες, περιβάλλον, που καταλήγει απροσδόκητα σε αμμώδεις παραλίες με γλυκές γραμμές και σπάνια νερά. Η απίστευτη γκάμα του μπλε, που θαυμάζει κανείς από ψηλά, διατηρεί μοναδική διαύγεια στο επίπεδο της παραλίας, είτε αυτή είναι η Ψαρού των εξειδικευμένων υπηρεσιών είτε το Super Paradise των υψηλών ντεσιμπέλ και το Paradise του γενικευμένου «ξεσαλώματος» είτε ο αχανής Άγιος Σώστης των εναλλακτικών, η κρυμμένη Κάπαρη των τολμηρών.

Φαγητό και διασκέδαση είναι το επόμενο συγκριτικό πλεονέκτημα του νησιού. Οι δημοφιλέστερες εθνικές κουζίνες - η Ιταλική, η Γαλλική, η Ιαπωνική - εκπροσωπούνται εδώ και πολλά χρόνια επάξια, ενώ μπαρ και κλαμπ λειτουργούν σ’ όλο σχεδόν το τόξο του 24ώρου, από το μεσημέρι στις παραλίες μέχρι το ηλιοβασίλεμα και το βράδυ στην Χώρα και μετά πιο έξω, για after hours clubbing. Δύο τομείς, που κάποτε υστερούσαν, το φαγητό σε προσιτές τιμές και τα live, γνωρίζουν τώρα δημιουργική υπερδραστηριότητα. Εστιατόρια και ταβέρνες καθιερώνουν happy hour με ειδικές τιμές και με «ψαγμένη Ελληνική κουζίνα από  παραδοσιακές γεύσεις μέχρι το all time classic σουβλάκι. Κι από την άλλη, μια φρέσκια γενιά ταλαντούχων μουσικών του νησιού αφήνει το στίγμα της στην νυχτερινή ζωή. Μπαράκια και εστιατόρια της Χώρας και των περιχώρων γεμίζουν με  κοινό, που απολαμβάνει την ζωντανή εμπειρία του rock, της jazz, και των παραδοσιακών νησιώτικων και λαϊκών.

Όλα αυτά σε τελική ανάλυση ίσως υπάρχουν κι αλλού ώς έναν βαθμό. Στην Μύκονο, όμως, αποκτούν υπεραξία, επειδή συμβαίνουν σε ένα μαγευτικό σκηνικό, ένα ιστορικά φορτισμένο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, που, παρά την δόμηση, τα βασικά του στοιχεία μένουν σε πάντα σε αρμονία μεταξύ τους. Όπου και να κοιτάξεις, το βλέμμα θα βρει να ακουμπήσει σε ένα αχειροποίητο ξωκλήσι, ένα σπίτι με γλυκές  καμπύλες που γέρνει πάνω στον βράχο, ένα λιτό κτίσμα, που έχει αφομοιώσει μια κολόνα από την Δήλο, ένα κομμάτι αρχαίου μαρμάρου εδώ κι εκεί.

Κι όταν όλα αυτά τα βρίσκει κανείς συγκεντρωμένα σε μια περιορισμένη έκταση 85 τ. χλμ. να απέχουν μεταξύ τους 15 λεπτά το πολύ, μπορεί να καταλάβει όχι μόνο γιατί διατηρείται ακαταμάχητη η  εμπειρία της Μυκόνου, αλλά και γιατί όσο πιο ολοκληρωμένη βιώνεται τόσο πιο ανεκτίμητη και αναντικατάστατη γίνεται.    

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό, που απηχεί τον τρόπο, με τον οποίο νοιώθω την Μύκονο, πρωτοδημοσιεύθηκε στο φετινό τεύχος "MYKONOS LIFE 2011", που κυκλοφόρησε ως ξεχωριστή έκδοση, αλλά και μαζί με το "DOWN TOWN" της 14/7/2011. 

Οι επιζήσαντες... του Πάσχα

Το κόκκινο και το μπλε

Little Venice glory

Κάτω Μύλοι

Caprice Bar time...

Άνοιξη Μυκονιάτικη...

Εν πτήσει

Ζέστες...

Καιρός να μπαίνουμε σε σειρά σιγά-σιγά, να αφήνουμε πίσω μας πτωχεύσεις κι αναδιαρθρώσεις και να πάμε γι' άλλα... 

Δεν κολλάμε, δεν μασάμε - οι ωραίοι έχουν πάντα χρέη, έτσι κι αλλιώς!..

Παράθυρα

Καθαρά Δευτέρα στην Μερχιά

Είναι πράγματα, πούχουν μιαν αλήθεια σπάνια, μιαν αλήθεια απολύτως Ελληνική και αμίμητη, πράγματα, που μας ενώνουν μεταξύ μας και μας ξεχωρίζουν από λαούς άλλους, κοινωνίες ξένες. Είναι πράγματα, που μας γυρνούν κατ' ευθείαν στις ρίζες μας, για να ξαναγγίξουμε την ταλαιπωρημένη μας ταυτότητα και να πάρουμε δύναμη από την αίσθηση της κοινότητας, την βεβαιότητα πως είμαστε  κομμάτι ενός γενικότερου και πανάρχαιου όλου, που πορεύεται στην Ιστορία και στον χρόνο και στον τόπο, με τους ίδιους περίπου τρόπους, τους ίδιους ρυθμούς, την ίδια γλώσσα...

Τέτοια είναι τα έθιμά μας και, μάλιστα, τα έθιμα εκείνα, που μας βγάζουν από το σπίτι, τον ιδιωτικό χώρο, τον μικρόκοσμο του καθενός από μας, και μας αποθέτουν έξω, με τα πρώτα σκιρτήματα του καιρού, που ανοίγει, ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστούς μας, μερικές φορές, αλλά, παρ' όλ' αυτά, τόσο οικείους, τόσο κοντινούς, τόσο ίδιους, τελικά!

Κι από τα έθιμα αυτά μέγα και πρώτο το έθιμο του εορτασμού της Καθαράς Δευτέρας, που ανοίγει την Σαρακοστή και μας προετοιμάζει για την Ανάσταση του Θεανθρώπου και από εκεί για την ενιαύσια αναγέννηση του ανθρώπου και της Φύσης, τον διονυσιασμό του Θέρους...

Στην Μύκονο, ο κόσμος μαζεύεται έτσι και γίνεται ένα στην Μερχιά, στους φιλόξενους χώρους των Προσκόπων του ΣΕΠ. Ανάλογα με τον καιρό, τα τραπεζομάντηλα στρώνονται κατά γης ή στα μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια του κεντρικού κτιρίου και ρέει το κρασί, μοσχομυρίζουν τα χταπόδια, που ψήνονται ολημερίς και σερβίρονται αυθωρεί και παραχρήμα, καυτά σε πρόχειρα πιάτα ή στο χέρι!

Εκεί φέτος, οι ζωντανοί θρύλοι της Μυκονιάτικης μουσικής παράδοσης... ο Καντενάσος... 

     

... κι ο Μπαμπέλης

Εκεί, βέβαια κι οι ελπίδες της ίδιας αυτής παράδοσης, οι νέοι άνθρωποι, που τους έλαχε ο κλήρος και θάχουν την τιμή να την διατηρήσουν και να την παραδώσουν ανόθευτη στις επόμενες γενιές... Ο Γιάννης ο Ασημομύτης, ο "Ρήγας"...

... κι ο Θοδωρής Κιουκάς...

Κι από δίπλα, βέβαια, ο πιο καλός χαλβάς... 

... κι η δροσερή η σαλάτα η Ελληνική...

... που πάνε μαζί με το πιο δροσερό και το πιο καλωσυνάτο χαμόγελο, γιατί αλλιώς φιλοξενία από καρδιάς και γιορτή αληθινή δεν γίνεται!..

Όπως δεν γίνεται και Καθαρά Δευτέρα δίχως χταπόδι στα κάρβουνα! 

Όπως δεν γίνεται και χταπόδι στα κάρβουνα δίχως τον Φρατζέσκο στο ψήσιμο...

... και στο κόψιμο!..

Ήταν μια ακόμα Καθαρά Δευτέρα στην Μερχιά, με σαμπούνες, τουμπάκια και τραγούδια... και με μπόλικους, άφθονους, μεζέδες... 

Ήταν, κυρίως, μια Καθαρά Δευτέρα γνήσια δική μας, Ελληνική... γενναιόδωρα Ελληνική!..

Είθε νάμαστε όλοι καλά και του χρόνου!

Τα απομεινάρια μιας Κυριακής

Κι η γαλήνη πριν από την Καθαρά Δευτέρα στο κατώφλι της Πανάχρας... 

Το Καρναβάλι στην Λάκκα

Ο κ. Δήμαρχος ήταν εκεί, όπως εκεί ήταν κι η Κα Νάζου της ΚΕΠΟΜ...

Οι σαμπουνιέρηδες κι οι τουμπακτσήδες, εκεί κι αυτοί...

Τα πιο φρέσκα ταλέντα του νησιού στους παραδοσιακούς χορούς, αλλά και στους Ευρωπαϊκούς, τάδωσαν όλα, στο Θεατράκι της Λάκκας, την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς - 6 Μαρτίου του 2011...

Το κομφετί άφθονο...

Τα μηνύματα, εμπνευσμένα από την επικαιρότητα, παρόντα... 

Ακόμα κι οι εκπρόσωποι των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου έδωσαν το παρών!..

Όλοι προσπάθησαν για το καλύτερο, κι ας ήταν οι συνθήκες φέτος τόσο αντίξοες...

Ο κόσμος στο θεατράκι ήταν πολύς και έδειξε να καταχάρηκε τις προσπάθειες μικρών και μεγάλων να μεταδώσουν κάτι από το πνεύμα του Καρναβαλιού. Τα νούμερα ήταν πολλά και οι στολές πλούσιες, εντυπωσιακές - πολύ πιο εντυπωσιακές στο σύνολό τους από πέρυσι - και οι προσπάθειες όλες αξιέπαινες.
Θάταν απλό να πω ότι φέτος μας έλειψε το Γκρουπ του Γέλιου, που πέρυσι είχε ξεσηκώσει τους πάντες με το εμπνευσμένο του νούμερο... Νομίζω, όμως, ότι αυτό, που έκανε κάπως κατώτερη την φετινή διοργάνωση ήταν το πνεύμα των καιρών, η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα, που διακατέχει πια τους πάντες... Μονάχα τα παιδιά δεν χαμπαριάζουν τίποτε απ' όλ' αυτά κι ευτυχώς!
Από την πλευρά μου θέλω να συγχαρώ και να ευχάριστήσω όλους τους συμμετέχοντες: μας χάρισαν ένα ευχάριστο δίωρο, πολύχρωμο... Εύχομαι του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και σε θέση να εκτιμήσουμε περισσότερο την προσφορά όλων όσοι προετοιμάζουν την συμμετοχή τους και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην Λάκκα!

Μια πολύ πληρέστερη σειρά φωτογραφιών υπάρχει ήδη στο FACEBOOK, εδώ.

Photo by Margo