Ανάσταση!

Ούτε που θυμάμαι πόσες Αναστάσεις έχω κάνει στην Μύκονο... Μέρες του Πάσχα και μέρες της Άνοιξης είναι πάντα μαγευτικό το Αιγαίο, πανέμορφες οι Κυκλάδες, γλυκειά η Μύκονος, με εκείνο το χαλί των πολύχρωμων αγριολούλουδων, που απλώνεται σχεδόν παντού, πάνω στην χέρσα γη της, και της δίνει όψη τελείως διαφορετική...

Έτσι και φέτος που το νησί μέτρησε τους φίλους του, φέτος που βρήκε να της λείπουν πολλοί απ' όσους βρίσκονται συνήθως εκεί για όλους τους λάθος λόγους, δεν θα μπορούσα να λείπω...

Ξανά εκεί, λοιπόν, και φέτος, πάντα εκεί... στην Μύκονο, στην Άνω Μερά, στην Τουρλιανή...

    

Είναι όμορφη αυτή η άπλα στην πλατεία της Άνω Μεράς, ακριβώς έξω από τον περίβολο του αγαπημένου Μοναστηριού... Κι ακόμη πιο όμορφη και κατανυκτική ήταν φέτος, τούτη την περίεργη χρονιά, δίχως τον συνηθισμένο συνωστισμό και δίχως τους παρείσακτους κοσμικούς να ανταλλάσσουν φιλιά στον αέρα και χαμόγελα δίχως λόγο και περιεχόμενο...

Η πιο όμορφη, η πιο μαγική ώρα, είναι πάντα εκείνα τα λίγα λεπτά, που έχουν όλα σκοτεινιάσει, που η πλατεία φωτίζεται μονάχα από το Άγιο Φως, καθώς αναπηδάει από κερί σε κερί και πληθαίνουν οι φωτίτσες ολόγυρα...   

Δεν μιλάει κανείς εκείνη την ώρα - μονάχα μια προσμονή κατανυκτική κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα... 

Τα πρόσωπα γλυκαίνουν!

Τα χέρια προστατεύουν τις φωτίτσες...

Μέχρι να βγουν στο κέντρο της πλατείας οι ιερείς και η ακολουθία τους, μένει πάντα λίγος χρόνος για περισυλλογή, για ευχαριστίες σιωπηλές, που αξιωθήκαμε μιαν ακόμη Ανάσταση με υγεία...

Κι είμαστε τώρα πάλι έτοιμοι εσωτερικά για το "Χριστός Ανέστη"... 

Όλοι εκεί, όλοι έτοιμοι, όλοι προσηλωμένοι! Πιστοί κι άπιστοι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες... Για όλους έχει ο Θεός, για όλους έχει Πάσχα κι Ανάσταση, Ελληνικό Πάσχα, Ελληνική Ανάσταση!

Κανένας τόπος και καμμιά γιορτή δεν μπορεί να συγκριθεί με το Πάσχα στην Ελλάδα - κι όσοι έχει τύχει να βρεθούν στο εξωτερικό για Πάσχα καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ!

Πουθενά αλλού δεν συναντάμε την βαρειά ατμόσφαιρα της Ελληνικής Μεγάλης Εβδομάδας, πουθενά αλλού την κατανυκτικότητα αυτή, που οδηγείται έτσι στην βαθύτατα αναγκαία κορύφωση της Μεγάλης Παρασκευής και στην επακόλουθη κάθαρση της λαμπρής νύχτας του Μεγάλου Σαββάτου!

Τότε που με τους πρώτους φθόγγους του "Χριστός Ανέστη" σκάνε τα πρώτα πυροτεχνήματα - πότε προλαβαίνουν αλήθεια να συγχρονισθούν έτσι αποτελεσματικά οι "μπουρλοτιέρηδες" της Ανάστασης;

Γίνεται ξαφνικά η νύχτα μέρα, όλοι γελούν, όλοι φιλιούνται... κι όλοι προσπαθούν να προστατεύσουν  τα αυτιά τους!

Δεν ήταν διόλου διαφορετικά φέτος στην Ανάσταση της Τουρλιανής... Ο κόσμος λιγότερος, αλλά ίδια η μαγεία, ίδια η κοινή χαρά, ίδια η αγάπη, που ξέρει να μοιράζεται και πού και πώς... ίδια και τα πυροτεχνήματα!..  

Κι η  νύχτα γύρω μας είχε γίνει, όπως πάντα τέτοια βραδιά, ξανά κατακόκκινη, γιορτινά κατακόκκινη, καθώς παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, για το τραπέζι με την μαγειρίτσα και τα κόκκινα, τα κατακόκκινα αυγά...

Και του χρόνου, λοιπόν, νάμαστε καλά... νάμαστε καλύτερα!!!