Το πιο αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό της Μυκόνου, είναι η αντοχή της στον χρόνο. Οι τάσεις κι οι μόδες περνάνε, αλλά η Μύκονος μένει, όσο κι αν την κατηγορούν πολλοί για πολλά.
Η σταθερά του Ελληνικού Καλοκαιριού διατηρείται ακλόνητη ακόμα και τώρα, που όλα εκπίπτουν. Μια τριήμερη «περατζάδα» από το νησί την κάνουν όλοι έτσι κι αλλιώς!
Πριν και πέρα από τεχνητές ετικέτες, όπως «η άλλη Μύκονος», η "χίπικη Μύκονος" ή «η gay Μύκονος», υπάρχει η ακαταμάχητη συνολική ταυτότητα του νησιού, που παραβλέπει τις ενστάσεις και ενώνει όλες τις «φυλές». Αυτή η «όλη Μύκονος» είναι ένα ενιαίο σύνολο, με επί μέρους πτυχές, που αλληλοτροφοδοτούνται και είναι προσιτές στον καθένα, ανάλογα με τα γούστα, τις διαθέσεις της στιγμής.
Και τι συνθέτει αυτή την «όλη Μύκονο»;
Πρώτο, το γεωλογικό παράδοξο της Μυκόνου: ένα άγριο, βραχώδες, περιβάλλον, που καταλήγει απροσδόκητα σε αμμώδεις παραλίες με γλυκές γραμμές και σπάνια νερά. Η απίστευτη γκάμα του μπλε, που θαυμάζει κανείς από ψηλά, διατηρεί μοναδική διαύγεια στο επίπεδο της παραλίας, είτε αυτή είναι η Ψαρού των εξειδικευμένων υπηρεσιών είτε το Super Paradise των υψηλών ντεσιμπέλ και το Paradise του γενικευμένου «ξεσαλώματος» είτε ο αχανής Άγιος Σώστης των εναλλακτικών, η κρυμμένη Κάπαρη των τολμηρών.
Φαγητό και διασκέδαση είναι το επόμενο συγκριτικό πλεονέκτημα του νησιού. Οι δημοφιλέστερες εθνικές κουζίνες - η Ιταλική, η Γαλλική, η Ιαπωνική - εκπροσωπούνται εδώ και πολλά χρόνια επάξια, ενώ μπαρ και κλαμπ λειτουργούν σ’ όλο σχεδόν το τόξο του 24ώρου, από το μεσημέρι στις παραλίες μέχρι το ηλιοβασίλεμα και το βράδυ στην Χώρα και μετά πιο έξω, για after hours clubbing. Δύο τομείς, που κάποτε υστερούσαν, το φαγητό σε προσιτές τιμές και τα live, γνωρίζουν τώρα δημιουργική υπερδραστηριότητα. Εστιατόρια και ταβέρνες καθιερώνουν happy hour με ειδικές τιμές και με «ψαγμένη Ελληνική κουζίνα από παραδοσιακές γεύσεις μέχρι το all time classic σουβλάκι. Κι από την άλλη, μια φρέσκια γενιά ταλαντούχων μουσικών του νησιού αφήνει το στίγμα της στην νυχτερινή ζωή. Μπαράκια και εστιατόρια της Χώρας και των περιχώρων γεμίζουν με κοινό, που απολαμβάνει την ζωντανή εμπειρία του rock, της jazz, και των παραδοσιακών νησιώτικων και λαϊκών.
Όλα αυτά σε τελική ανάλυση ίσως υπάρχουν κι αλλού ώς έναν βαθμό. Στην Μύκονο, όμως, αποκτούν υπεραξία, επειδή συμβαίνουν σε ένα μαγευτικό σκηνικό, ένα ιστορικά φορτισμένο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, που, παρά την δόμηση, τα βασικά του στοιχεία μένουν σε πάντα σε αρμονία μεταξύ τους. Όπου και να κοιτάξεις, το βλέμμα θα βρει να ακουμπήσει σε ένα αχειροποίητο ξωκλήσι, ένα σπίτι με γλυκές καμπύλες που γέρνει πάνω στον βράχο, ένα λιτό κτίσμα, που έχει αφομοιώσει μια κολόνα από την Δήλο, ένα κομμάτι αρχαίου μαρμάρου εδώ κι εκεί.
Κι όταν όλα αυτά τα βρίσκει κανείς συγκεντρωμένα σε μια περιορισμένη έκταση 85 τ. χλμ. να απέχουν μεταξύ τους 15 λεπτά το πολύ, μπορεί να καταλάβει όχι μόνο γιατί διατηρείται ακαταμάχητη η εμπειρία της Μυκόνου, αλλά και γιατί όσο πιο ολοκληρωμένη βιώνεται τόσο πιο ανεκτίμητη και αναντικατάστατη γίνεται.
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό, που απηχεί τον τρόπο, με τον οποίο νοιώθω την Μύκονο, πρωτοδημοσιεύθηκε στο φετινό τεύχος "MYKONOS LIFE 2011", που κυκλοφόρησε ως ξεχωριστή έκδοση, αλλά και μαζί με το "DOWN TOWN" της 14/7/2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου