Μύκονος

Εδώ

Μεσημέρι

Το φως

Βασανίζει

Την κάθετη επιφάνεια

Όσο την οριζόντια

Εδώ

Ξεραίνεται

Τ’ αγκάθι

Στεγνώνει

Ο βράχος

Και ψάχνει

Να κρυφτεί

Η σαύρα αλαφιασμένη

Κι έπειτα

Εδώ

Φυσάει αεράκι

Και παίρνει

Τον ιδρώτα της μέρας

Και το δάκρυ κάποτε

Του απογεύματος

Που σε ρωτώ

Τι είναι

Και μου λες

Βροχή

Κι ας ξέρεις

Κι ας ξέρω

Πως

Εδώ

Δεν έχει βροχές

Κι ας ξέρεις

Κι ας ξέρω

Πως

Δεν είναι ν' ακούμε

Τι λένε

Οι άλλοι

Γιατί

Κι

Εδώ

Κλαίνε

Οι άνθρωποι

Και σκύβουν

Το κεφάλι

Και γονατίζουν

Κι

Εδώ

Όπως παντού

Στον κόσμο

Πούχει ανθρώπους.