Η εκκλησιά του Γάτη

Έχει εκατοντάδες εκκλησάκια κι εκκλησίες η Μύκονος...

"Μέσα σ' εκείνες τις τόσες πολλές μετριέται μαζί πάντα και η εκκλησιά του Γάτη. Άμα θα τύχετε κάποτε εκεί, να πείτε να σας την δείξουνε."

Τόπα...

"Θα βρεθεί αμέσως άνθρωπος για να σας πάει στην Λάκκα που είναι το όνομα της γειτονιάς, με κάτι μικρά σπιτάκια ακουμπιστά στις πέτρινες πλάκες, που ανεβοκατεβαίνουν λες και τις σέρνει στην ράχη του ένα αόρατο φίδι που με του κορμιού το σείσμα χαράζει τα σοκάκια της, οπόταν σ' ένα απ' τα στενά, απάνω σ' ένα σπίτι που είναι μονοκάμαρο, στην μπροστινή γωνιά της σκεπής και φιλιαστά με τα χείλια της, κάθεται φρόνιμα-φρόνιμα η εκκλησιά του Γάτη"

Και βρέθηκε, αλήθεια, τέτοιος άνθρωπος να με καθοδηγήσει προς αυτήν την εκκλησιά, που την είχα ακούσει από παλιά: Η Λουίζα... "Εκείνο το δρόμο θα πάρεις", μούπε τις προάλλες, "πενήντα μέτρα θα πας και, να, έτσι θα κάνεις το κεφάλι σου προς τα αριστερά κι απάνω και θα την δεις αμέσως".

"Είναι αδύνατο να μη τήνε γνωρίσεις αμέσως ότι είναι εκκλησιά, γιατί έχει όλα τα πρέποντα. Τον καταπόρφυρο τρούλλο, τους κατάλευκους τοίχους, το στενόμακρο σχήμα της βγαλμένο από ρυθμούς του Βυζαντίου, την ξύλινη πόρτα γερμένη για να δείχνει ολοφάνερα ότι είναι ανοιχτή στα πλήθη, και αν δεν ήταν χτισμένη απάνω στην σκεπή που να μπορεί να την σήκωνες, η εκκλησιά θα κάθιζε ίσα-ίσα στη φούχτα σου. Και τότε ο ντόπιος άνθρωπος που θα σ' έχει πάει για να σου την δείξει θα σου πει:
<<Μια φορά ένας ναυτικός μες στη μεγάλη φουρτούνα οπού κιντύνευε να χαθεί το καράβι του, έταξε τ' Άι-Νικόλα: ΄Άι-Νικόλα μου σώσε με και να σου χτίσω μιαν εκκλησιά τετράπυλη'. Ο άνθρωπος κείνος εσώθηκε, μα την τετράπυλη δεν την έκαμε γιατί τονέ φάγαν τα χρέγια. Το λοιπόν πριν ν' αποθάνει, για να μην απομείνει με το τάμα στην ψυχή του, λέει πάλι τ' Άι-Νικόλα: 'Άι-Νικόλα μου σχώρα με, δεν έχω τις δυνάμεις για το πολύ οπού σου 'ταξα, μα κείνο που δύναμαι θα σου το κάμω'. Και λοιπόν του 'χτισε τούτο που βλέπεις στο δώμα του σπιτιού του. Τώρα περάσανε πια τα χρόνια, το σπίτι επήγε σ' άλλα χέρια και τ' όνομα τ' ανθρώπου έσβησε, γιατί τα ονόματα μπερδεύουνται, δεν απομένουνε παντοτινώς, και το εκκλησιδάκι το λένε τώρα του Γάτη, γιατί ένας μαύρος γάτης ετρύπωσε απ' την πόρτατου οπού δεν εχωρούσε να βγει κι οι ανθρώποι τόνε βγάλανε>>.

Με χαρακτήρες πλάγιους, απόσπασμα από το βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη "Το σπίτι μου", Εκδόσεις "ΚΕΔΡΟΣ" 1986, σελ. 15-16.