Το πνεύμα του πελεκάνου

Όταν ο πρώτος πελεκάνος προσγειώθηκε στην Μύκονο, κάπου στα 1958, και υιοθετήθηκε από τους νησιώτες, κανένας δεν μπορούσε  ακόμα να φαντασθεί ότι αυτό το νησί με το άγριο, σχεδόν αφιλόξενο,  τοπίο, έμελλε να αποκτήσει παγκόσμια ακτινοβολία κι ότι ένας ξένος, ένας πελεκάνος, που τρέχα γύρευε από πού ακριβώς κρατούσε η σκούφια του, θα γινόταν η "μασκώτ" του και το έμβλημά του. 

Μ' αρέσει να βλέπω έναν συμβολισμό εδώ... Μ' αρέσει να σκέπτομαι πως έτσι ήταν γραφτό να γίνει, για να συμβολισθεί η αγκαλιά, που άνοιξε γενναιόδωρα εκείνο το δυσπρόσιτο νησί του '50 και του '60 και χώρεσε μέσα της όλους τους "ξένους", Ελλαδίτες κι Ευρωπαίους κι Αμερικανούς, διάσημους και άσημους, "ρακένδυτους" χίπηδες και στυλάτους εστέτ, όλους αντάμα!

Ήταν τότε ακόμα η Μύκονος ένα νησί, όπου τα πλοία πιάνανε αρόδου - κι αυτό με δυσκολία - η ηλεκτροδότηση ήταν μακρινό όνειρο και το νερό το λέγανε νεράκι, αλλά ο Πέτρος ο πελεκάνος άραξε εκεί έτσι κι αλλιώς... για πάντα. Μετενσαρκώνεται κατά καιρούς, αλλά δεν αποχωρίζεται την Μύκονο!

Κι όποτε, καμμιά φορά, βλέπω έναν από τους πελεκάνους του Γυαλού να ανοίγει ξαφνικά τα φαρδιά φτερά του, να απογειώνεται για μια μεγάλη βόλτα πάνω από την Χώρα, πριν προσγειωθεί ξανά είτε μέσα στο Παλιό Λιμάνι είτε στην αμμουδιά, πλάι στο Αη-Νικολάκι, σκέπτομαι πως έχει κι αυτό ακόμα τον συμβολισμό του, πως κι αυτό ακόμα παραπέμπει σε μας τους "ξένους", που αγαπήσαμε το νησί και που, όσο κι αν ανοίγουμε κι εμείς τα φτερά μας πού και πού για την Αθήνα ή για τόπους άλλους, για δουλειές ή για νέες εμπειρίες, πάλι στην Μύκονο επιστρέφουμε, πάλι στο Γυαλό και στο Άη-Νικολάκι, πάλι στις αμμουδιές με τα εξωτικά ονόματα, το Μπλυντρί και το Καλαμοπόδι, πάλι στο σεληνιακό τοπίο, που εδώ, όμως, το λένε Αγράρι.

Πίσω, λοιπόν, και πέρα από τον Πέτρο τον πελεκάνο και τ' αδέλφια του, τις γυναίκες και τα παιδιά του, υπάρχει το πνεύμα του - απείραχτο κι αυτό από το πέρασμα του χρόνου, περνάει από την μια γενιά Μυκονιατών στην άλλη κι αγκαλιάζει τις γενιές των πιστών "ξένων", που διαδέχονται κι αυτές η μία την άλλη. Όπως πίσω από την Μύκονο του βιαστικού τουρίστα, υπάρχει το αληθινό νησί, οι πραγματικοί άνθρωποι, με τις αγωνίες και τους φόβους τους, με  τις προσπάθειές τους να εξευμενίσουν τον καιρό και να εξημερώσουν την άγρια γη, με τα τραγούδια τους, που έρχονται από πολύ παλιά και με τα όνειρά τους, που πάνε πολύ μακριά στο μέλλον.    

Αυτό το πνεύμα κι αυτή την Μύκονο προσπαθούν πολλοί, ξένοι και ντόπιοι, να συλλάβουν και να αναδείξουν, γράφοντας, ζωγραφίζοντας, φωτογραφίζοντας. Όλοι το κάνουν με πολύ ψάξιμο κι   αγωνία, άλλοτε με λίγο τύχη κι άλλοτε με λίγο ένστικτο, αλλά ειδικά οι ντόπιοι το κάνουν και με την γνώση τους για το νησί, με το βίωμα το πατρογονικό και τα γονίδια, που φέρουν μέσα τους!  

Η Βιβή Χανιώτη, η δική μας Βιβή του φωτογραφικού blog "Μυκονίων Εικόνες", είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ένας από τους ντόπιους, που ζει κι εργάζεται και φωτογραφίζει το δικό της νησί στην καθημερινότητά του, που αποτυπώνει με το δικό της ντόπιο βλέμμα αυτό το Μυκονιάτικο πνεύμα, το πνεύμα του πελεκάνου, που από τις 21 ώς τις 31 Μαΐου θα πετάει για χάρη μας από τον ένα τοίχο της SCALA SHOP GALLERY στον άλλο... αλλά πάλι και πάντα στον Γυαλό θα καταλήγει!..

Καλή επιτυχία, Βιβή!