... Οι ανώνυμες καταγγελίες κι οι διαμαρτυρίες δεν φτάνουν... Η δηλούμενη "έκπληξη" δεν πείθει... Κι η υποκρισία, που πάλι περισσεύει, δεν βοηθάει ούτε στον χειρισμό της κατάστασης σήμερα ούτε στην αποτροπή παρόμοιων μοιραίων συμβάντων στο μέλλον... Καθαρά πράγματα, ξεκάθαρα λόγια: η υποκρισία δεν βοηθάει το μέλλον του νησιού...
Η ιστορία, καθώς γράφω θυμωμένα αυτές τις γραμμές, είναι δυστυχώς γνωστή και η κατάληξή της τραγική...
Ένα 20χρονο παιδί, ο Αυστραλός Doujon Zammit, διόλου απειλητικός στην όψη και στην σωματική διάπλαση, κείτεται σήμερα κλινικά νεκρό, μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του από "μπράβους" Μυκονιάτικου club, οι οποίοι τον θεώρησαν ύποπτο κλοπής τσάντας και τον σταμάτησαν για σωματική έρευνα, την οποία και ορθώς αρνήθηκε.
Η είδηση ολόκληρη - ελπίζω και διασταυρωμένη - υπάρχει εδώ.
Στον υπόλοιπο έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο της 31/7/2008, δεν υπάρχουν παρά μισόλογα, μισά γεγονότα, συγκεχυμένα...
Μισόλογα, που τους κάνουν όλους ίδιους, που τους βάζουν όλους στο ίδιο καζάνι!
Δεν είναι, όμως, όλοι ίδιοι, δεν κάνουν και δεν πιστεύουν όλοι τα ίδια!
Δεν φταίνε όλα τα clubs της Μυκόνου για ό,τι συνέβη ούτε και μπορεί σε όλα να κολλάει η ρετσινιά... Δεν φταίνε όλοι οι επαγγελματίες του νησιού!..
Όπως δεν φταίει αντίστοιχα και ολόκληρη η Μύκονος ή όλοι οι Μυκονιάτες...
Φταίνε, βέβαια, προφανώς πολλοί από όσους σχετίζονται με το νησί. Και πρώτοι ανάμεσά τους φταίνε - και θα φταίνε εξακολουθητικά - όσοι "δεν είχαν ούτε έχουν ιδέα για μπράβους στα μαγαζιά"...
Ωστόσο, εγώ που δεν είμαι Μυκονιάτης, που δεν είμαι προύχοντας, που δεν έχω μάτια κι αυτιά παντού ούτε και διασυνδέσεις... εγώ, που απλώς παρεπιδημώ στην Μύκονο και ξεκαλοκαιριάζω εδώ, πώς γίνεται να τους έχω δει; Όχι παντού, όχι πάντα, αλλά σε αρκετά μαγαζιά... Νέους, σωματώδεις, ακόμη και με ακουστικό στο αυτί - κατά τα πρότυπα των επονομαζόμενων "κουφών" ανδρών του Αμερικανικού Secret Service, της Υπηρεσίας
Ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ...
Τους έχω δει να κάνουν "πόρτα", τους έχω δει να συνοδεύουν "επώνυμους" διακριτικά ή αδιάκριτα, τους έχω δει να περιφέρονται ανάμεσα στο πλήθος, σε beach clubs, όπου αργά το απόγευμα, αρχίζουν τους αισθησιακούς χορούς τους οι επαγγελματίες χορεύτριες, για να ανέβει η αδρεναλίνη, το κέφι - και η κατανάλωση οινοπνευματωδών!..
Επειδή αγαπάω το νησί, λέω, λοιπόν, πως, επί τέλους, δεν ωφελεί να κρυβόμαστε... Δεν κάνουμε καλό στην Μύκονο, με το να σπρώχνουμε τα κακώς κείμενα κάτω από το χαλί... Δεν ξορκίζουμε το κακό, δεν βοηθάμε αυτό το 20χρονο παιδί να γυρίσει πίσω και - το κυριότερο - δεν προστατεύουμε άλλα παιδιά από το νάχουν την ίδια τύχη στο μέλλον... Δεν προστατεύουμε καν την ίδια την Μύκονο και τον Ελληνικό Τουρισμό συνολικά, που μεμονωμένα κρούσματα εγληματικότητας ίσως και να τα αντέχει, αλλά την συγκάλυψη και τον στρουθοκαμηλισμό δεν θα τα αντέξει!..
Έγραφα πριν από λίγες μόλις μέρες για το βιβλίο του Jeffrey Siger "Μυστήριο στην Μύκονο", ότι, πέρα από την ενδιαφέρουσα αστυνομική ίντριγκα, καλά θα έκαναν οι ενδιαφερόμενοι κι οι αρμόδιοι να προσέξουν τις γενικότερες παρατηρήσεις του συγγραφέα σχετικά με την Μύκονο και τις Αρχές της... Είναι χαρακτηριστικό πως ο συγγραφέας παρουσιάζει προύχοντες του νησιού να αρνούνται κατ' αρχάς την πραγματικότητα ότι, σύμφωνα με την πλοκή, μπορεί να έχει γίνει φόνος στην Μύκονο, και, εν συνεχεία, να ενδιαφέρονται πρωτίστως να μη διαρρεύσει η είδηση και δυσφημισθεί το νησί.
Προφητικός, λοιπόν, ο Αμερικανός δικηγόρος και συγγραφέας;
Δεν θα τόλεγα.
Απλώς παρατηρητικός και διεισδυτικός!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου