Είναι μέρες, που η δουλειά δεν λέει να τελειώσει... κα, όταν πια φτάνει στο τέλος της η μέρα δεν βρίσκεις για ποιό λόγο έπρεπε να έχεις στρεσαρισθεί τόσο πολύ...
Είναι μέρες που βιάζεσαι, τόχεις ανάγκη επείγουσα να γυρίσεις στο σπίτι σου και να μιλήσεις μονάχα μ' ανθρώπους δικούς σου, που ΘΕΛΕΙΣ να τους μιλήσεις, αντι γι' ανθρώπους που ΠΡΕΠΕΙ να τους μιλήσεις...
Είναι μέρες, που θες απλώς να βγάλεις μια καρέκλα έξω και να μη μιλήσεις καθόλου... μονάχα να κοιτάς... να κοιτάς... και να κοιτάς τον Ήλιο, που δύει απέναντι απ' το μπαλκόνι σου...
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
Στο μπαλκόνι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου