Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Ο πετράς




Η ξερολιθιά είναι ολόκληρη τέχνη στις Κυκλάδες, όπου η πέτρα τελεί εν αφθονία και αποτελεί παραδοσιακό οικοδομικό υλικό... Τέχνη δύσκολη και δουλειά σκληρή, που αρχίζει με το σπάσιμο του βράχου, το κουβάλημά του, το διάλεγμα του σωστού κομματιού και το τελικό ταίριασμα στον μαντρότοιχο. Ο χρόνος, μετά, και τα στοιχεία της φύσεως αναλαμβάνουν το σμίλεμα, που δεν είναι ποτέ τελικό, ποτέ οριστικό...

Φοβάμαι πως είναι κι αυτή η παλιά τέχνη μια από τις δουλειές, που οι ντόπιοι σ' όλη την Ελλάδα εγκαταλείπουν σιγά-σιγά στα χέρια των μεταναστών...

Πάντως, όλοι όσοι φτιάχνουν τις σύγχρονες πέτρινες μάντρες και τους τοίχους πάντα κάτι κρατούν και σώζουν από το παλιό μεράκι και την αγάπη για την πέτρα. Φαίνεται τούτο στην τρυφερότητα, με την οποία την αγγίζουν, την τοποθετούν και την κρατούν στην σωστή της θέση... Σαν να την αγκαλιάζουν, σαν να πάνε να την χαϊδέψουν... σαν νάναι γυναίκα...

4 σχόλια:

zepos είπε...

Το "χτίσιμο" μιας ξερολιθιάς είναι πράγματι υψηλή τέχνη.
Είναι απόλαυση να ψάχνεις να βρείς την πλευρά της πέτρας που θα ταιριάξει με τις διπλανές της, που θα μείνει εκεί η μια πάνω στην άλλη, δίπλα στην προηγούμενη, για χρόνια..
Είναι μια καθαρά καλιτεχνική ενόραση, εφάμιλη της γλυπτικής..
Μόνο που στην φωτο σας αγαπητέ δεν πρόκειται περί ξερολιθιάς..
Χωρίς να θέλω να φανώ ξερόλας... το επιβεβαιωμένα πολλάκις καλιτεχνικό σας βλέμμα, είμαι σίγουρος ότι θα βρεί άξιες για αυτό το μπλοκάκι ξερολιθιές να δείξει...
Υπάρχουν φανταστικές παλιές τέτοιες, γεμάτες αγριόχορτα να ξεπηδούν ανάμεσά τους, με σμιλεμένες αγκωνάρες από τον χρόνο και τις βροχές, χρωματιστές σαν παλέτες ζωγράφου ανώνυμου!!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Αγαπητέ μου Ζέπο, καλλιτεχνικό μάτι δεν σημαίνει και μάτι ειδικού ή γνώστη... κι έτσι θέλω να υποθέτω πως και μια σύγχρονη μάντρα πέτρινη φτιάχνεται λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένα όπως οι παλιές και γνήσιες ξερολιθιές.
Δεν αμφιβάλλω, λοιπόν, πως οι παλιές ξερολιθιές απέχουν πολύ από τις καινούριες, αλλά, επειδή ζω επί του παρόντος, τουλάχιστον, κυρίως στην Αθήνα, πάντα μαγεύομαι από μια πέτρινη μάντρα, έστω κι αν δεν είναι ακριβώς ξερολιθιά...
Θα διορθώσω την διατύπωση του post, ώστε να μη γίνεται σύγχυση.
Ωστόσο, το επίκεντρο της φωτογραφίας εδώ πρέπει νάναι το χέρι του πετρά, που τρυφερά σχεδόν αγκαλιάζει την πέτρα - αυτό είναι το θέμα μου κι εδώ πρωτίστως θέλω να σταθεί το βλέμμα του θεατή!

Οπωσδήποτε, πάντως, ευχαριστώ για την παρατήρηση και υπόσχομαι να βρω και μιαν αυθεντική ξερολιθιά!!!

zepos είπε...

Εντάξει.. δεν σας μάλωσα κιόλας!
Αν είναι να σταθούμε στο..χέρι.. πάω πάσο! Με μπέρδεψε ωσ φαίνεται το γραπτό σας..
Να.. το λέει και η λέξη: ξερολιθιά!
Δηλαδή χωρίς λάσπη.. Η μια πέτρα πάνω ή δίπλα στην άλλη, με μόνο ταίριασμα τις γωνιές και στήριγμα η μια στην άλλη, χωρίς το τσιμέντο να τις κρατά..
Γι'αυτό και θέλει περισσή τέχνη να στέξουν στον χρόνο!
Ο συμπαθητικός χτίστης έχει ράμμα και μουστρί!! Εχει διαφορά και δεν το κάνω θέμα..
Αλλά να! Αν ταΐζεις κάποιον με χαβιάρι κάθε μέρα, μετά θα του κακοφανεί ο .. ταραμάς!
Εσείς με τις καταπληκτικές σας εικόνες με .. κακομάθατε!

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Όχι, βρε Ζέπο... δεν το συζητώ!.. Είχες κι έχεις δίκηο... ενώ εγώ πάλι είχα παρασυρθεί φωτογραφικά από το στοργικό χέρι πάνω στην πέτρα και με την αρχική διατύπωση συνέδεα την εικόνα με την ξερολιθιά, χωρίς να ξεκαθαρίζω απολύτως ότι εδώ δεν έχουμε ξερολιθιά.
Γι' αυτό και σ' ευχαριστώ που το επισήμανες και ελπίζω τώρα να είναι σαφές και στο post.